Ρεμπέτικα με άρπα; Κι όμως όταν ακούς τη Βερόνικα Δαβάκη να ερμηνεύει τραγούδια του Γιώργου Μπάτη, του Απόστολου Χατζηχρήστου, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Μπαγιαντέρα, και να τα συνοδεύει με το τόσο ιδιαίτερο έγχορδο, νομίζεις ότι είναι το πιο φυσικό πράγμα. Φυσικότητα και δροσιά έχει και η ίδια, όχι μόνο στον τρόπο που τραγουδά, την πηγαία κελαρυστή φωνή της, αλλά και στον τρόπο που μιλά για τα όνειρα και τις προσδοκίες της.
Νέα ηθοποιός και τραγουδίστρια, ξάφνιασε ευχάριστα πέρυσι όταν συνεργάστηκε με τον Θοδωρή Ματούλα σε διασκευές σμυρναίικων και ρεμπέτικων με άρπα. Ηταν και το «Σκανδαλιάρικο», ένα αρμένικο τραγούδι («Αmbedz Gorav») που διασκεύασε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου σε στίχους του ποιητή Γιώργου Μπλάνα. Τώρα τραγουδά Νίκο Ξυδάκη. Ο προπομπός της συνεργασίας τους, το τραγούδι «Στα μικρά μας μυστικά» που ήδη ακούγεται στο Διαδίκτυο, και ο δίσκος τους, με την επίσης νέα στιχουργό Μαρίνα Αλημίση, θα περιλαμβάνει επτά τραγούδια και θα κυκλοφορήσει από την Panik Oxygen.
Στις 4 Οκτωβρίου θα τη δούμε στο Ηρώδειο στην παράσταση «Ο φτωχούλης του Θεού» του Νίκου Καζαντζάκη που παρουσιάζει η Εταιρεία Φίλων Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά», με σκοπό να τιμηθούν τα 800 χρόνια μνήμης του Φραγκίσκου της Ασίζης. Παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Ηλία Μαλανδρή που έκανε και τη θεατρική διασκευή, με έμφαση στη μουσική και στα τραγούδια του Δημήτρη Παπαδημητρίου, σε φόρμα κρητικού – μεσαιωνικού έπους, με παράλληλα τα δραματικά και τα μουσικά στοιχεία, ερμηνευτές τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορωδία. «Ο σκηνοθέτης χώρισε τη σκηνική δράση σε δύο επίπεδα: το ένα είναι το υποκριτικό και το άλλο το μουσικό. Εχει διπλή διανομή. Στον ρόλο του Φραγκίσκου είναι ο Θοδωρής Βουτσικάκης που δίνει τη φωνή του στα τραγούδια και ο Γιώργος Παρταλίδης έχει το υποκριτικό μέρος. Οι γυναικείοι ρόλοι είναι δύο. Η Μαρία Τζομπανάκη υποδύεται τη μητέρα κι εγώ την Κλάρα, την αγαπημένη τού ήρωα, που γίνεται μοναχή για να συμβαδίζει μαζί του», λέει η Βερόνικα Δαβάκη.
Οσο για τον δίσκο, θα περιλαμβάνει «τραγούδια που έχουν μια ποιητική σύνδεση, αν και μεταξύ τους είναι πολύ διαφορετικά». Παραδοσιακά όργανα, σύγχρονα παιγμένα από τους KRYFTO TRIO στο ύφος του Ξυδάκη, με μικρασιατικά αλλά και δυτικά στοιχεία. Εχει όμως ένα ακόμη πρότζεκτ. Από την 1η Οκτωβρίου, με την ομάδα ΦΛΟΥ θα τους ακούμε σε διασκευές παιδικών παραμυθιών απ’ όλο τον κόσμο, που δραματοποιούν και θα παρουσιάζουν στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ καθημερινά, από τις 8.30-9 μ.μ. Για να τα ακούν τα παιδιά πριν κοιμηθούν.
Η Βερόνικα ήρθε στην Αθήνα από τα Χανιά, με εφόδια τις σπουδές πιάνου και θεωρίας μουσικής, για να σπουδάσει νομικά. Αλλά δίπλα από την πόρτα της εισόδου της Νομικής ήταν η πόρτα της θεατρικής ομάδας του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Μπήκα τυχαία, γράφτηκα, έμεινα όσο και στη Νομική, τρία χρόνια, και όταν έφυγα ήμουν αποφασισμένη ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Πάντα ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο κι αν προέκυψε η Νομική ήταν γιατί ως παιδί της επαρχίας δεν γνώριζα πώς γίνεται κάποιος ηθοποιός. Οταν ρωτούσα τους ηθοποιούς παραστάσεων που έβλεπα τα καλοκαίρια στα Χανιά, μου έλεγαν θα πας στη θεατρολογία. Δεν ήθελα να γίνω επιστήμων του θεάτρου, αλλά να παίζω. Ετσι, συμπλήρωσα τις υψηλόβαθμες σχολές στο μηχανογραφικό μου και μπήκα στη Νομική Αθήνας».
Το 2007 μπήκε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ενώ σε λίγο παίρνει πτυχίο από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, γιατί όπως λέει «το θέατρο σήμερα είναι κομμάτι μιας ιστορίας όχι μόνο θεατρικής αλλά ευρύτερα καλλιτεχνικής. Δεν πήγα για να γίνω κριτικός της τέχνης. Πήγα για εμένα. Αυτό είναι ένα από τα πολλά που άφησε η κρίση. Τα πράγματα γειώνονται. Οι σπουδές που κάνεις δεν γίνονται για να βγάλεις λεφτά αλλά γι’ αυτές, καθαυτές. Ο νέος τώρα δεν σπουδάζει γιατρός για να θησαυρίσει, αλλά για το κομμάτι της επιστήμης που αγαπά. Μια άλλη σοβαρή αλλαγή είναι πως, ό,τι κι αν σπουδάσαμε, διαλέγουμε αυτό που αγαπάμε πραγματικά. Εχω φίλους απόφοιτους της Νομικής που βγάζουν φωτοτυπίες ή φτιάχνουν καφέδες και ήταν αριστούχοι».
Πέρασε από πολλές φάσεις. Δούλεψε στο ΚΘΒΕ, στο Ελεύθερο Θέατρο στην Αθήνα, είχε την ομάδα Γέφυρα, έκαναν παραστάσεις, «δοκίμασα όσους δρόμους μπορούσα. Από κάποια στιγμή και μετά βρίσκεις τι θέλεις να πεις και πού θες να σταθείς. Το τοπίο είναι απαιτητικό και άγριο. Αλλά αν είσαι 30 υπάρχει ελπίδα».