Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, στη Σύνοδο Κορυφής της ομάδας του G7 στις Βαυαρικές Αλπεις, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ έθεσε τον στόχο «Zero hunger» (μηδενική πείνα) για 500 εκατομμύρια άτομα μέχρι το 2030. Τον φιλόδοξο αυτό στόχο υποστήριξε θερμά και ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Παρέα με την οικοδέσποινα της Συνόδου Κορυφής απόλαυσαν το ηλιόλουστο Κρουν, τρώγοντας πρέτζελ και πίνοντας, τι άλλο, παγωμένη μπίρα.
Δεν υπαινίσσομαι κάτι. Αλλωστε, τους δύο ηγέτες δύσκολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς για έλλειψη ευαισθησίας πάνω στο θέμα της πείνας ή της κλιματικής αλλαγής, καθώς αυτά τα δύο συνδέονται, από την άλλη όμως, πολλά έχουν ανακοινωθεί κατά καιρούς, λίγα έχουν γίνει. Απόδειξη η πρόσφατη έκθεση της Οργάνωσης Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ για το έτος 2019.
Ενα από τα στοιχεία που παρουσιάζει είναι ότι 820 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό. Στις ανεπτυγμένες χώρες ποσοστό 12,9 % υποσιτίζεται. Στην υποσαχάρια Αφρική το ποσοστό σκαρφάλωσε από το 20,7 που ήταν το 2014, στο 23,2 το 2017. Η φτωχή διατροφή είναι αιτία θανάτου για 3,1 εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών κάθε χρόνο, ενώ μέχρι και το 2018, 149 εκατομμύρια παιδιά επίσης κάτω των 5 ετών, παρέμεναν στην κατηγορία των χρόνια υποσιτισμένων. Το πιο ντροπιαστικό από όσα αναφέρει η έκθεση είναι ότι μόλις το 1/4 των τροφίμων που πετιούνται θα ήταν αρκετό να ταΐσει τους πεινασμένους ανθρώπους.
Για να μη μετατραπεί ο στόχος της «Μηδενικής πείνας» παγκοσμίως σε άπιαστο όνειρο, πρέπει να γίνουν πολλά. Οι ειδικοί συστήνουν αλλαγές στις διατροφικές μας συνήθειες, και έχουν απόλυτο δίκιο, γιατί αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για ουσιαστική πρόοδο στο πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος και της επάρκειας της τροφής.
Η κατανάλωση λιγότερου κρέατος, η οικονομία στο νερό, ο έλεγχος των τροφίμων που αγοράζουμε ώστε να καταλήγουν στα σκουπίδια ελάχιστα αν όχι καθόλου, η στροφή σε πιο υγιεινούς τρόπους διατροφής με επίκεντρο τα τοπικά προϊόντα αλλά και η σοφότερη διαχείριση, πρέπει να γίνουν προσωπικά στοιχήματα. Θετικές οι εξαγγελίες στις Συνόδους Κορυφής, αλλά η πραγματική επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση.