Είναι χειμαρρώδης και πολυγραφότατος. Εχει εκδώσει δοκίμια, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ποίηση, έχει μεταφραστεί στο εξωτερικό. Και φέτος τον χειμώνα, μέχρι στιγμής, ο Θανάσης Τριαρίδης έχει την εντονότερη παρουσία στη θεατρική σεζόν, με οκτώ έργα του στο πρόγραμμα πολλών ομάδων! Γράφει πολύ, το παραδέχεται. Συχνά, λέει προβοκατόρικα, «είναι ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό, όχι ποιοτικό».
Του αρέσει να υπονομεύει κάθε τι συμβατικό. Ετσι και τα έργα του, δεν αφήνουν τον θεατή να βολευτεί. Οι ιστορίες του σε αναστατώνουν, κάποτε σου προκαλούν ενοχές για όσα προσπερνάς. Με αιχμηρή, τολμηρή, πολιτική ματιά, παίζουν με το μυαλό του θεατή, όπως στο «Lebensraum – Ζωτικός Χώρος» (θέατρο ΙΣΟΝ).
Αλλοτε παρουσιάζουν την ωμή πραγματικότητα όπως το «HIV», το οποίο καταπιάνεται με το trafficking και το θέμα της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών. Αποτελεί το τελευταίο μέρος της Τριλογίας για την Αφρική, μετά το «Leopold» και το «Football».
Πριν από λίγες ημέρες στο Faust, η νεοσύστατη ομάδα Ich Bebe (Γιάννης Βερβενιώτης, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Αντιγόνη Σταυροπούλου) παρουσίασε το «Περίσσιο παιδί». Μια θεατρική αφήγηση για τις εγκαταλελειμμένες ψυχές της Αφρικής, εκεί όπου εκατομμύρια παιδιά προκύπτουν από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, σε χώρες όπου η πορνεία είναι τρόπος επιβίωσης, και τα νεογέννητα περισσεύουν. Η δυσεντερία είναι κανόνας στην περίπτωσή τους, και όσα αντέξουν, στα οκτώ τους χρόνια, βγαίνουν στους δρόμους. Αυτά τα περίσσια παιδιά για τα οποία γράφει ο Τριαρίδης, περνούν βρεφική, νηπιακή και παιδική ηλικία χωρίς να πλυθούν «ούτε μία φορά». Μιλάει γι’ αυτά μέσα από μια παραβολή, πηγαίνοντάς μας σε μια πόλη όπου όλα είναι ελεγχόμενα, μαζί και οι γεννήσεις, ενώ ένα πρόγραμμα διεκπεραίωσης στο κομπιούτερ αποκτά συναισθήματα, όταν εντοπίζει στα σκουπίδια ένα μωρό. Και κρυφά αποφασίζει να το σώσει.
Και η κόρη του ίδιου του Τριαρίδη είναι ένα από τα παιδιά αυτά, που με τη σύζυγό του έσωσαν μέσω της διακρατικής υιοθεσίας. Το ενδιαφέρον με το ιδιαίτερο θέατρό του, είναι ότι δεν επιδιώκει να χτυπήσει τη φλέβα της συγκίνησης του θεατή, αλλά να ναρκοθετήσει την κανονικότητά του, να τον αναστατώσει. Είναι ένας από τους λόγους που οι νέες ομάδες τού έχουν αδυναμία. Θέλουν να μιλήσουν αλλιώς.