Η Ελάιζα Ντούλιτλ, η ατημέλητη, λαϊκή, αμόρφωτη κοπέλα που δουλεύει ως πλανόδια ανθοπώλισσα στο θεατρικό έργο «Πυγμαλίων» του Τζορτζ Μπέρναρ Σο μάλλον δεν έμοιαζε με την κομψή και λεπτεπίλεπτη κινηματογραφική εκδοχή της, την Οντρεϊ Χέμπορν.
Στο θρυλικό μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία» των Λέρνερ και Λόου, που μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στο σινεμά από τον Τζορτζ Κιούκορ (1964), η γλυκύτατη Χέμπορν και ο εντέλει συμπαθητικός παρά τον αντιδραστικό του χαρακτήρα Ρεξ Χάρισον – καθηγητής Χένρι Χίγκινς μετατρέπουν σε τρυφερό ρομάντζο ένα κατά βάση αιχμηρό θεατρικό κείμενο. Αλλωστε, ο ίδιος ο Σο είχε δηλώσει ότι έγραψε το έργο κατά τα πρότυπα του Ιψεν, και ειδικά του «Κουκλόσπιτου». Με αυτά τα δεδομένα, η Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ δεν θα μπορούσε να μη ρίξει μία κάπως «λοξή» ματιά σε αυτό που ονομάστηκε «τέλειο μιούζικαλ», ένα από τα δημοφιλέστερα στην ιστορία του Μπρόντγουέϊ.
«Η δική μας “Ωραία μου κυρία” δεν είναι η ιστορία μιας ανερχόμενης Μπάρμπι», μάς λέει ο Γιάννος Περλέγκας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης που ξεκίνησε μόλις προχθές. Και συνεχίζει: «Θελήσαμε να απομακρυνθούμε όσο μπορούσαμε από τις κινηματογραφικές μεταφορές του, οι οποίες προσανατολίστηκαν κατά κύριο λόγο στο ανώδυνο love story των δύο πρωταγωνιστών. Δική μας επιλογή ήταν να μείνουμε πιο κοντά στο θεατρικό έργο. Στην πρόζα ανιχνεύουμε τα κοινωνικά και ιδεολογικά στοιχεία που ενυπάρχουν στο αρχικό κείμενο, το οποίο ασκεί έντονη κριτική στην πατριαρχία και αναφέρεται στην αδιανόητη για την εποχή του γυναικεία χειραφέτηση».
Βεβαίως πρόκειται για μουσικό θέατρο, επισημαίνει ο Γιάννος Περλέγκας, ένας από τους πιο ανήσυχους σκηνοθέτες της γενιάς του, που για πρώτη φορά υπογράφει μιούζικαλ. Η ρομαντική ιστορία του Χένρι Χίγκινς, του διακεκριμένου καθηγητή φωνολογίας στο Λονδίνο των αρχών του 20ού αιώνα, ο οποίος προσπαθεί να μεταμορφώσει μια φτωχή κοπέλα χωρίς μόρφωση και φινέτσα σε κυρία της υψηλής κοινωνίας, μεταφέρεται σε ένα ατμοσφαιρικό καμπαρέ βγαλμένο μέσα από τους πίνακες του Τουλούζ-Λοτρέκ, τα βαριετέ των ταινιών του Φελίνι και τα σκοτεινά καμπαρέ του Μπομπ Φόσι. Δύο πιάνα, φωνές, σώματα και ξέφρενοι χοροί καν-καν δημιουργούν ένα μιούζικαλ «όπως θα ήταν πριν το παραλάβει το Χόλιγουντ και του προσθέσει το γλάσο του glamour», λέει ο σκηνοθέτης. «Το τραγούδι, η πρόζα και ο χορός συνυπάρχουν αρμονικά για να αναπαραστήσουν εκ νέου αυτή τη σκληρή ταξική και ερωτική ιστορία».
Η παράσταση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην ολοκληρωμένη μουσική μορφή του μιούζικαλ των Λέρνερ και Λόου, στην εγκεκριμένη εκδοχή για δύο πιάνα, σε μουσική διεύθυνση του Στάθη Σούλη. Στον ρόλο του τίτλου δύο ανερχόμενες υψίφωνοι της ΕΛΣ, η Βάσια Ζαχαροπούλου και η Χριστίνα Ασημακοπούλου. Τα πολύ προσεγμένα κουστούμια με αισθητικές αναφορές στη ζωγραφική και στο σινεμά είναι της Λουκίας Χουλιάρα.
Διάρκεια έως τις 31/12.