08.00
Χτυπάει το ξυπνητήρι. Κανονικά, σηκώνομαι στις 7, αλλά τον τελευταίο καιρό τα ’χω παίξει οπότε τον γιο μας τον πηγαίνει στο σχολείο ο άντρας μου, αυτός ο ήρωας. Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα, ειδικά αν η μέρα είναι ηλιόλουστη και αν έχω κοιμηθεί καλά το βράδυ. Τρώω πάντα πολύ καλό πρωινό: κουλούρι, βούτυρο, μέλι, τυρί, καφέ, χυμό, όλο το πακέτο. Εχω μία ώρα στη διάθεσή μου: ανάβω τσιγάρο, το πρώτο της ημέρας, διαβάζω ειδήσεις στο κινητό, ετοιμάζομαι.
09.30
Είμαι στον δρόμο. Λεωφορείο και μετρό, για να πάω στη σχολή. Η κίνηση το πρωί στο κέντρο είναι αφόρητη. Νομίζω ότι έχω περάσει χρόνια απ’ τη ζωή μου περιμένοντας σε στάσεις και αποβάθρες. Οπλίζομαι με κουράγιο, χιούμορ, όσο μπορώ πρωινιάτικα, και ένα ζευγάρι ακουστικά.
10.00 – 14.00
Στη σχολή. Διδάσκω υποκριτική – προσπαθώ τουλάχιστον. Αυτές οι τέσσερις ώρες, δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, είναι μοναδικές και απρόβλεπτες: άλλοτε πολύ δημιουργικές, άλλοτε γεμάτες συγκρούσεις. Το μεγάλο κέρδος είναι η επαφή με τα νέα παιδιά. Το δύσκολο, η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς μου.
15.00
Ξανά μέσα στο μετρό. Αυτή είναι η ωραιότερη ώρα της ημέρας. Εχω ραντεβού! Περιμένω να πάρω τον γιο μου απ’ το σχολείο. Τον βλέπω να κατεβαίνει τα σκαλιά του πανέμορφου σχολείου του, που έχτισε ο Πικιώνης, με κατακόκκινα μάγουλα και… χωρίς μπουφάν! Φορτώνομαι τη βαριά τσάντα του και περπατάμε –δεν είναι και κοντά– μέχρι το σπίτι. Παγωτό απ’ το μίνι μάρκετ στη Δαφνομήλη ή απ’ το Couel στην Ασκληπιού, το αγαπημένο μας. Αυτές οι στιγμές θα γίνονται πιο σπάνιες σιγά σιγά, γιατί ο μικρός «δεν είναι πια μικρός και θέλει να γυρνάει μόνος του στο σπίτι». Πιάνουμε την κουβέντα – πώς πέρασες, τι μαθήματα σου έμειναν για αύριο, και τέτοια. Στο σπίτι έχουμε καμιά ωρίτσα μαζί πριν πάμε στα Αγγλικά. Ετοιμάζω κάτι να φάμε. Ευτυχώς αρκετές φορές έχουμε ήδη φαΐ απ’ τη γιαγιά, η οποία δεν μένει και δίπλα· ο άντρας μου τρέχει και γι’ αυτό. Ετοιμάζομαι γρήγορα και ξανά όξω απ’ την πόρτα. Ο καθένας στην εργασία του. Ο μικρός στα Αγγλικά κι εγώ ξανά λεωφορείο, μετρό και λίγο περπάτημα, για να πάω στην πρόβα. Με το παιδί θα τα πούμε την άλλη μέρα το μεσημέρι.
17.00 – 23.00
Η πρόβα. Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί «Αμλετ» στο Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Αυτό το καθημερινό εξάωρο είναι μια πραγματική περιπέτεια. Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Από τη στιγμή που βγαίνω από το μετρό –με την Ακρόπολη φάτσα μπροστά– παλεύω να ξεγλιστρήσω μέσα απ’ τις ορδές των τουριστών που βολτάρουν στους δρόμους της Πλάκας. Η είσοδος του θεάτρου στην οδό Αδριανού είναι εδώ και χρόνια μαγαζί με σουβενίρ. Μπαίνω από το πλάι. Το θέατρο ήταν κλειστό πολλά χρόνια και θα ανοίξει πάλι φέτος. Είναι ένας πολύ φορτισμένος χώρος, μια καταπληκτική μακριά σκηνή, κομμάτια σκηνικών από παλιές παραστάσεις, ένα παλίμψηστο, όπως λέει κι η Κατερίνα. Η ίδια η πρόβα μοιάζει άλλοτε με χαλαρή βόλτα όπου στεκόμαστε ώρα πολλή να εξερευνήσουμε κάτι κι άλλοτε τρέχουμε σπινταριστοί. Η Κατερίνα, μαζί με τους συνεργάτες της, κάνει τη διαδικασία διασκεδαστική και πιεστική ταυτόχρονα, μαλακή και απαιτητική, παιχνιδιάρικη και επιστημονική, με γέλιο και πολύ στρίμωγμα. Και βέβαια το ίδιο το έργο είναι ένα από τα πιο δύσκολα, αινιγματικά και συγκλονιστικά έργα που γράφτηκαν ποτέ. Κι εμείς οι ηθοποιοί, παλιοί και νέοι συνεργάτες, πολύ δεμένοι, προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μέσα στο σκοτάδι του. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν τη συνάντηση.
23.30
Πίσω στη Νεάπολη Εξαρχείων, στο σπίτι. Το παιδί κοιμάται. Κάτι να τσιμπήσω, να πιω μια μπίρα, να κατέβει λίγο η αδρεναλίνη, όλα με ησυχία. Να τα πούμε και λίγο με τον άντρα μου, αν είναι ξύπνιος. Στην ησυχία της νύχτας κάνω μια ανασύνταξη, ξανακοιτάω τι έγινε όλη τη μέρα, τα καλά και τα κακά, οργανώνω στο μυαλό μου τι πρέπει να γίνει αύριο και βέβαια όλα αυτά μετά τα γράφω, φτιάχνω λίστες με προτεραιότητες, γιατί, αλίμονό μου, τίποτα δεν θα θυμάμαι μέχρι αύριο. Και επίσης το βράδυ μελετάω. Μαθαίνω λόγια, κάνω πρόβα ή ξανακοιτάω σημεία δύσκολα που δεν έχω βρει, ακόμα κι όταν έχει ανέβει η παράσταση. Κι όλα αυτά στο μπαλκόνι, για να μην κάνω θόρυβο μέσα στο σπίτι. Το μπαλκόνι είναι ο προσωπικός μου χώρος, το γραφείο μου ας πούμε, a room of my own όπως θα ’λεγε η Βιρτζίνια Γουλφ. Με χιόνια, βροχές ή καύσωνες, όλη η γειτονιά με ακούει να μιλάω δυνατά κάθε βράδυ στο πουθενά. Κι εκεί γύρω στις 02.00 πηγαίνω για ύπνο.
«Αμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου (Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 και Αδριανού 111), από 7 Δεκεμβρίου. Παίζουν: Νίκος Ψαρράς, Αννα Μάσχα, Δημήτρης Παπανικολάου, Αμαλία Νίνου, Μιχάλης Μιχαλακίδης κ.ά.