Καμία ρουτίνα, μόνο απόλαυση στις 25 Νοεμβρίου στην πρώην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής»: ένα από τα διασημότερα μουσικά σύνολα της σοβιετικής εποχής, η Κρατική Ακαδημαϊκή Συμφωνική Ορχήστρα που σχετικά πρόσφατα πήρε το όνομα του Γεβγκένι Σβετλάνοφ, του μακροβιότερου μουσικού της διευθυντή, ερμήνευσε έργα Τσαϊκόφσκι. Θα μπορούσαν να τα παίξουν και «με κλειστά μάτια», καθώς αποτελούν τον κορμό του ρεπερτορίου τους, όμως κάθε άλλο παρά απλά διεκπεραίωσε το καθήκον του ο αρχιμουσικός Ντανιέλ Ράισκιν.
Η βραδιά ξεκίνησε με την «Ελεγεία για ορχήστρα εγχόρδων», έργο που πρωτοπαίχτηκε τον Δεκέμβριο του 1884 κατά τη διάρκεια τιμητικής βραδιάς για τον ηθοποιό Ιβάν Σαμάριν. Διόλου γιορταστική, η σύντομη αυτή μουσική σελίδα διακρίνεται από τρυφερότητα και βαθιά λυρική διάθεση, η οποία έδωσε μια πρώτη ευκαιρία στην ορχήστρα να φανερώσει τις ποιότητες των εντυπωσιακά ελεγχόμενων εγχόρδων της.
Ακολούθησε το διασημότατο Κοντσέρτο για βιολί. Σολίστ ήταν η Αλιόνα Μπαέβα, η οποία φάνηκε να έχει σκεφτεί την κάθε φράση και επιπλέον ήταν σε θέση να υλοποιήσει όσα είχε κατά νου. Στο πρώτο μέρος η μετριασμένη ταχύτητα, επέτρεψε στη βιολονίστρια να διαμορφώσει με έντονο λυρισμό και ήχο δίχως αιχμές τις μελωδικές φράσεις, να σχηματίσει με σαφήνεια τις διάφορες ενότητες του μουσικού κειμένου και τη μεταξύ τους σχέση. Στο αργό μεσαίο μέρος δεν αρκέστηκε σε μία γενικόλογη λυρική ερμηνεία, αλλά μέσα από την πλαστικότητα της μελωδικής γραμμής ανέδειξε τη νοσταλγία της μουσικής. Το τρίτο μέρος ήταν μία έκρηξη δεξιοτεχνίας, για την οποία η Μπαέβα είχε προϊδεάσει το ακροατήριο ήδη από την καντέντσα, δηλαδή το αυτοσχεδιαστικό τμήμα του πρώτου μέρους. Δύναμη, ακρίβεια και πάθος δεν μείωσαν τη μουσικότητα της ερμηνείας.
Κατά τη διάρκεια του Κοντσέρτου η ορχήστρα έδωσε μαθήματα σχετικά με τον τρόπο συνεργασίας με ένα σολίστ, όχι απλά της συνοδείας του. Η ώρα της ήρθε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς με την περίφημη Πέμπτη Συμφωνία. Η ερμηνεία έργων τα οποία είναι τόσο δημοφιλή, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Οι περισσότεροι φιλόμουσοι προσέρχονται στη συναυλία έχοντας ήδη κατά νου κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο περιμένουν να ακούσουν. Επιπλέον, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρει κανείς να εκφράσει με διαφορετικό τρόπο μια σκέψη, μια ιδέα, ένα συναίσθημα, σε έργα χιλιοπαιγμένα, για τα οποία όλα μοιάζει να έχουν ειπωθεί. Κι όμως: ο Ράισκιν κατόρθωσε να δώσει μια αναζωογονητική ερμηνεία χωρίς να καταφύγει σε υπερβολές και φτηνά εφέ. Σπάνια έχει ακούσει κανείς τέτοιο πλούτο διαβαθμίσεων δυναμικής από μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, αποχρώσεις που φώτιζαν τη μουσική με ανάλογα μεγάλη ποικιλία και επομένως επέτρεπαν στον Ρώσο αρχιμουσικό να εκφράσει όπως επιθυμούσε τις σκέψεις και το πληθωρικό συναίσθημα του συνθέτη. Από τις πιο τρυφερές σελίδες έως το επιβλητικό τέλος της Συμφωνίας, τίποτε δεν δόθηκε με αδρό και γενικόλογο τρόπο. Είναι αυτονόητο ότι την τεράστια αυτή παλέτα διευκόλυναν η άριστη κατάσταση της ορχήστρας, το εξαιρετικό σώμα των εγχόρδων, τα τιθασευμένα χάλκινα και οι εξαιρετικοί σολίστες στα ξύλινα πνευστά.