Ακολουθεί αντιδημοφιλές σχόλιο: Θα ήθελα πολύ η ΟΥΕΦΑ να απαγορέψει για μερικά χρόνια τη συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στις διεθνείς διοργανώσεις. Λέω η ΟΥΕΦΑ, αφού καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το κάνει – ή δεν θέλει (ή και τα δύο αυτά μαζί).
Ακούγεται ρομαντικό και ίσως ανέφικτο το αίτημα μιας κάποιας εξυγίανσης. Αλλά σε ποιον στ’ αλήθεια θα λείψουν οι ελληνικές ομάδες που δεν θα παίζουν στην Ευρώπη; Διότι το να πεις ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ευφημισμός μάλλον.
Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν έπειτα από την (μάλλον κωμική) υπόθεση με τον ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Θοδ. Ζαγοράκη και τη νομοθετική ρύθμιση στην οποία προέβη η κυβέρνηση τάχιστα προκειμένου να μην υποβιβαστεί ο ΠΑΟΚ. Προσέξτε: Ο κ. Ζαγοράκης απείλησε ότι θα παραιτηθεί από ευρωβουλευτής της Ν.Δ. (όχι από την έδρα του, να εξηγούμεθα) εάν η κυβέρνηση προχωρήσει σε υποβιβασμό του ΠΑΟΚ εξαιτίας των γνωστών νομικών-ιδιοκτησιακών ζητημάτων που προέκυψαν. Με συνοπτικές διαδικασίες, η Νέα Δημοκρατία διέγραψε τον κ. Ζαγοράκη – αλλά αμέσως μετά αποφάσισε να προβεί σε ειδική ρύθμιση για να μην επέλθει υποβιβασμός του ΠΑΟΚ.
Με άλλα λόγια, η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κάνει χωρίς τον Ζαγοράκη, δεν μπορεί να κάνει όμως χωρίς τον (όποιο) ΠΑΟΚ και τον (όποιο) πρόεδρό του και τους (όποιους) οπαδούς του. Αυτό λέγεται και ομηρία. Και, πάντως, η κωμική διάσταση παραμένει: Δεν υποκύπτω σε εκβιασμούς, την ίδια στιγμή όμως, ικανοποιώ τα αιτήματα των εκβιαστών.
Κάποιοι θα πουν κακόβουλα ότι το πρόβλημά μου είναι ο ΠΑΟΚ. Οχι, σας διαβεβαιώ, δεν είναι ο ΠΑΟΚ. Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή και η ΑΕΚ, της οποίας ήμουν φίλαθλος παλαιότερα.
Λέω «ήμουν» όχι επειδή άλλαξα ομάδα –δεν αλλάζεις ποτέ ομάδα–, αλλά επειδή έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το ελληνικό πρωτάθλημα. Εχω χάσει το ενδιαφέρον μου διότι το θέαμα είναι κάκιστο, η καχυποψία, η γκρίνια και η μιζέρια στις εξέδρες διάχυτες, η βία χτυπάει κόκκινο κάθε τόσο – τι να σου αρέσει σε κάτι τόσο προβλέψιμο, άτεχνο και με μια πάγια αίσθηση του «προκανονισμένου» παιχνιδιού;
Το πρόβλημά μου –όπως και πολλών άλλων που γνωρίζω– δεν είναι κάποια συγκεκριμένη ομάδα, αλλά η υπόγεια σχέση –η εξάρτηση μάλλον– των εκάστοτε κυβερνήσεων με τους εκάστοτε προέδρους των εκάστοτε ομάδων. Το πρόβλημά μας είναι αυτή η ομηρία των εκάστοτε κυβερνήσεων από το πολιτικό κόστος και, εντέλει, από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες των συλλόγων.
Αφού καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί, λοιπόν, να εξυγιάνει το ποδόσφαιρο της χώρας, γιατί δεν το κάνει η ΟΥΕΦΑ;
Το βαθύτερο ερώτημά μου, όμως, είναι άλλο: Ολοι εσείς που ακόμη παρακολουθείτε το ελληνικό πρωτάθλημα, πού βρίσκετε το παραμικρό ενδιαφέρον;