Η πληθωρική στάση της Τουρκίας στη Μεσόγειο προκαλεί ανησυχία στο 62% της κοινής γνώμης στην Ελλάδα. Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι πώς μια χώρα των 10 εκατομμυρίων μπορεί να αντιμετωπίσει με αξιώσεις τις ορέξεις μιας χώρας των 80 εκατ. Μια καλή αρχή θα ήταν να αποφεύγει τα αυτογκόλ. Η διαχρονική σπατάλη που οδήγησε στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και ακόμη περισσότερο η επιπολαιότητα που συνόδευσε τη διαχείριση της κρίσης αποδυνάμωσε τη θέση της Ελλάδας πριν απ’ όλα στα μάτια της γείτονος. Αν το 62%, που βλέπει ως δυνητική απειλή την Τουρκία, διέκρινε εγκαίρως την πραγματική απειλή μιας ανερμάτιστης πολιτικής στο χείλος του γκρεμού, η χώρα θα είχε σήμερα ίσως το πιο ισχυρό όπλο στη φαρέτρα της, που δεν είναι άλλο από μια ισχυρή οικονομία.
Μια μικρή χώρα σε γεωγραφική θέση υψηλού κινδύνου έχει ακόμη περισσότερους λόγους να είναι μια εύπορη, αποτελεσματική, υπολογίσιμη χώρα. Η οικονομική ισχύς διευκολύνει τις συνέργειες, δημιουργεί χρήσιμες αλληλεξαρτήσεις και αποθαρρύνει ή τουλάχιστον δεν ενθαρρύνει χώρες με επιθετικές πολιτικές και αναθεωρητικές στοχεύσεις. Δεν είναι απλώς ότι μια ισχυρή οικονομία δίνει λύσεις. Είναι κυρίως ότι μια αδύναμη οικονομία δημιουργεί προβλήματα, υπονομεύοντας το εθνικό brand απέναντι σε εχθρούς και φίλους. Η επίκληση του παρελθόντος, πόσο μάλλον των δομικών συγκριτικών μειονεκτημάτων της Ελλάδας, δεν αποσκοπεί στην καλλιέργεια μελαγχολίας και ηττοπάθειας. Αντιθέτως. Ας γυρίσει κανείς το βλέμμα στο Ισραήλ. Μια χώρα περίπου στο μέγεθος της Ελλάδας, περικυκλωμένη από μη φιλικές χώρες, η οποία αντιμετώπισε κάποια στιγμή τη δική της οικονομική κρίση.
Κατάφερε να μειώσει το χρέος της από το 160% του ΑΕΠ στην περιοχή του 60%, μάλιστα χωρίς «κούρεμα», και σήμερα αποτελεί έδρα ερευνητικής δραστηριότητας για 250 πολυεθνικές εταιρείες. Εκσυγχρόνισε την εκπαίδευση, ενθάρρυνε την επιχειρηματικότητα, ενσωμάτωσε τεχνολογία, έχτισε συμμαχίες.
Βεβαίως, για να ενδυναμωθεί η ελληνική οικονομία χρειάζονται και περιθώρια ευελιξίας. Η κλιμάκωση της τουρκικής στάσης στην Ανατ. Μεσόγειο φέρνει εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο και τις εξοπλιστικές ανάγκες της Αθήνας στον τομέα της άμυνας. Ομως, η ελληνική οικονομία εισήλθε πολύ πρόσφατα σε φάση μέτριας ανάκαμψης και παραμένει αντιμέτωπη με ιδιαίτερα υψηλούς στόχους στα πρωτογενή πλεονάσματα. Ισως ήρθε η ώρα, και από αυτήν τη σκοπιά, να μετριαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι μέσα από αντίστοιχη τροποποίηση της συμφωνίας με την Ευρωζώνη. Να ένας απτός τρόπος εκδήλωσης της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της Αθήνας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μεγαλώσει. Μπορεί όμως η οικονομία της. To ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε από τα 230 δισ. ευρώ το 2009 στα 180 δισ. ευρώ το 2018. Αν αυξανόταν στα 200 δισ. ευρώ σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα ήταν μια καλή αρχή για την αποκατάσταση και της εθνικής αυτοπεποίθησης.