Αυτές τις μέρες παρατηρείται πατριωτική έξαρση, που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους: από τη λαγάνα γίγαντα – ένδειξη συμπαράστασης στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα μέχρι τη διανομή ξηράς τροφής στα σώματα ασφαλείας στον Εβρο. Είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία για αναστοχασμό πάνω στο ερώτημα: «Τι είναι η πατρίδα μου;». Ή ακόμη καλύτερα «Τι δεν είναι η πατρίδα μου;».
Η πατρίδα μου δεν πυροβολεί στον αέρα για να εκφοβίσει μετανάστες μέσα σε μια βάρκα. Δεν προσπαθεί να απωθήσει λέμβους με γυναίκες και παιδιά. Ούτε τους απαγορεύει να αποβιβαστούν. Δεν καίει δομές προσωρινής υποδοχής, ούτε προπηλακίζει δημοσιογράφους, γιατρούς και εργαζόμενους σε ΜΚΟ. Η πατρίδα μου δεν αποκαλεί «εισβολείς» όσους αναζητούν μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους, ούτε τους επιβάλλει 4ετή φυλάκιση χωρίς αναστολή.
Η πατρίδα μου δεν φτιάχνει τη Μόρια με την ελπίδα ότι θα αποτρέψει άλλους πρόσφυγες να έρθουν. Δεν συνδέει τον κορωνοϊό με τους μετανάστες, δεν συγχέει δύο άσχετα θέματα, επειδή συνέπεσαν χρονικά. Η πατρίδα μου δεν έχει εθιστεί στην απανθρωπιά κι ας έχει περάσει ζόρια τα τελευταία δέκα χρόνια.
Η ευρύτερη πατρίδα μου, η Ευρώπη της αλληλεγγύης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου δεν προσπαθεί να κατευνάσει έναν στυγνό δικτάτορα, ενδίδοντας στους εκβιασμούς του. Δεν εξαγοράζει την αδράνειά της με 760 εκατ. ευρώ, 350 εκατ. προκαταβολή στην Ελλάδα και άλλα 60 εκατ. για την Ιντλίμπ. Δεν αρκείται σε λαϊκισμούς περί «ασπίδας», ούτε αδιαφορεί για μια ανενεργή συμφωνία με την Τουρκία, το Δουβλίνο και την απροθυμία χωρών της Ε.Ε. να φιλοξενήσουν πρόσφυγες.
Η πατρίδα μου είναι μια χώρα που φιλοξένησε στο παρελθόν πρόσφυγες και αποχαιρέτησε μετανάστες. Τους πρώτους τους ενσωμάτωσε, στην αρχή δύσκολα, μετά αποτελεσματικά. Οι δεύτεροι ενσωματώθηκαν, στην αρχή δύσκολα, μετά αποτελεσματικά. Στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία. Οι απόγονοι των Μικρασιατών, άλλοτε αποδιοπομπαίων τράγων στην ελληνική κοινωνία, δεν έχουν πια τραυματικές μνήμες. Οι Αλβανοί δεύτερης γενιάς έπειτα από χρόνια μπούλινγκ στο σχολείο, σήμερα θεωρούνται Ελληνες – ακόμη και όταν δεν έχουν υπηκοότητα. Τα παιδιά των Gastarbeiter παρακολουθούν με απορία όσα γίνονται στη Λέσβο. Οι Γερμανοί συμμαθητές τους κάποτε τους φώναζαν υποτιμητικά Kanaken (νέγρους).