Τα τεύχη είχαν υγρασία, χρειάστηκε να τα ξεσκονίσω και να τα σκουπίσω καλά. Ξεφυλλίζοντας όμως αισθάνθηκα, εκ νέου, ευγνώμων στον φίλο που μου χάρισε όλη τη σειρά και, πλέον, ευγνώμων και σε εκείνον που την ψηφιοποίησε. Μπορεί να έχει δίκιο ο Μιχάλης Δημόπουλος και το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος» να απευθυνόταν σε «“χαλκέντερους” και απαιτητικούς σινεφίλ». Ομως από το 1969 έως το 1984 που εκδιδόταν, συνέδεσε την Ελλάδα με τη διεθνή κινηματογραφική πραγματικότητα, παράγοντας σκέψη και διαμορφώνοντας αισθητική. Πρώτος διευθυντής ο Βασίλης Ραφαηλίδης, με στενό συνεργάτη και εμψυχωτή τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Πέρασε από σαράντα κύματα και πολλούς εκδότες (ανάμεσά τους, για μία τριετία, 1975-1978, και ο Αντώνης Καρκαγιάννης, διευθυντής και εκδότης της «Κ»). Ο Μιχάλης Δημόπουλος συνεργάστηκε από το 1970 μέχρι το τέλος, ως εκδότης και διευθυντής σύνταξης και αρχισυντάκτης. Στα χνάρια των ιστορικών Cahiers du Cinéma, το περιοδικό ανέδειξε το «σινεμά των δημιουργών», οργάνωσε αφιερώματα σε είδη και εθνικές κινηματογραφίες, φιλοξένησε σπουδαίους στοχαστές (Μπαρτ, Φουκό, Λακάν).
Περνάει κανείς ώρες επιλέγοντας και διαβάζοντας εξαιρετικά κείμενα με «υπογραφή». Η ψηφιοποίηση του «Σύγχρονου Κινηματογράφου» είναι έργο αγάπης του Αλέξανδρου Αγγελάκη, ενός 63χρονου μηχανικού, ο οποίος συνεργάζεται ως ερευνητής πληροφοριακών συστημάτων, στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών, του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο κ. Αγγελάκης συγκροτεί ψηφιακές βιβλιοθήκες που έχουν σχέση με την πολιτισμική κληρονομιά. Μέρος της ίδιας ψηφιοποίησης είναι και τα τεύχη του «Φιλμ» (1974-1986), του Θανάση Ρεντζή, σε συνεργασία με τον Θανάση Καστανιώτη, το οποίο έδινε έμφαση στις πρωτοπορίες και στον πειραματισμό. Και τα δύο περιοδικά είναι πολύτιμες ψηφίδες μιας εποχής και μιας γενιάς δημιουργών και θεωρητικών του κινηματογράφου, που «άνοιξαν» την οθόνη και το βλέμμα μας σε νέους κόσμους.
Η πρόσβαση και στις δύο πλατφόρμες είναι ελεύθερη: http://cinemalab.eu.org/sygxronos-kinimatografos και http://cinemalab.eu.org/film-rentzis.