Το είπε μόνος του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Οικονομολόγος, είπε, είναι αυτός που θα σου πει αύριο γιατί αυτό που προέβλεψε χθες δεν έγινε σήμερα. Προκύπτει έτσι η συμβολή των syrizonomics στην οικονομική επιστήμη: επιμένει ότι η χθεσινή του πρόβλεψη που βγαίνει σήμερα απατηλή είναι αύριο και εσαεί προικισμένη με το ηθικό πλεονέκτημα της αυταπάτης.
Το πακέτο του ΣΥΡΙΖΑ, που ο Τσακαλώτος αναγκάστηκε να παρουσιάσει σε εικονικό συγχρωτισμό με τον προσφιλή του Νίκο Παππά, διαφέρει από το κυβερνητικό πακέτο βασικά σε αυτό: προϋποθέτει ότι γνωρίζει κανείς από τώρα τι θα απαιτηθεί προκειμένου να επανεκκινήσει, από εκεί όπου είχε σταματήσει, η οικονομία. Και ισχυρίζεται ότι το γνωρίζει προτού καν αποκρυσταλλωθούν όλα τα ευρωπαϊκά εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η κυβερνητική προσέγγιση είναι όντως πιο συντηρητική, αλλά όχι όπως θα το εννοούσε ο Τσακαλώτος. Η κυβέρνηση φαίνεται να λέει ότι δεν μπορείς να σχεδιάσεις καμία επανεκκίνηση αν δεν ξέρεις το σημείο της αφετηρίας. Το «όλα τα λεφτά τώρα» είναι ζαριά αχρείαστα ριψοκίνδυνη.
Αχρείαστη; Οχι για τους σκοπούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η συριζαϊκή πρόταση επιμένει στην άμεση διάθεση του μεγαλύτερου μέρους του «μαξιλαριού». Πίσω από τη βιασύνη αυτή μπορεί κάποιος να διακρίνει τα ελατήρια. Αν η κυβέρνηση χρησιμοποιήσει το απόθεμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να επαναφέρει εμφατικότερα τη ρητορική του «ο Μητσοτάκης τρώει από τα έτοιμα». Το «μαξιλάρι» του Τσίπρα θα σώζει τη χώρα από βαθύτερη ύφεση.
Η βιασύνη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει μόνο το αυτονόητο: πόσο εύκολο είναι να κάνεις «οικονομική πολιτική» όταν βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση. Προδιαγράφει και το είδος της αντιπολιτευτικής πλειοδοσίας που θα επιχειρηθεί όταν θα υποχωρήσει η προτεραιότητα της υγειονομικής κρίσης.
Ο μαξιλαροπόλεμος είναι, πάντως, μια κίνηση απεγκλωβισμού από τις παγίδες που ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει στον εαυτό του. Σηματοδοτεί την αυτονόητη ανακατεύθυνση του αντιπολιτευτικού οίστρου, από την πανδημία στη μεταπανδημική οικονομία.
Με την εξαίρεση ορισμένων ασυμπτωματικών συριζαίων, όπως ο Ξανθός, το κομματικό σύστημα έστρεφε ενστικτωδώς τα πυρά του εκεί όπου εξοστρακίζονταν και του γύριζαν πολλαπλάσια. Από κεκτημένη ταχύτητα, εξαπέλυε κύματα δηλητηρίου κατά της «εθνικής καμπύλης» και του Τσιόδρα, αυτοεξοριζόμενο έτσι στα κάγκελα μιας ακραίας μειοψηφίας.
Κανείς δεν θέλει να φανταστεί τη μορφή που θα είχαν πάρει αυτές οι επιθέσεις αν η άμυνα στην πανδημία είχε κι εδώ αποδειχθεί ανεπαρκής. Τι θα εκστομιζόταν αν δεν υπήρχε το ζωντανό μέτρο της σύγκρισης με τις άλλες χώρες; Τα αντανακλαστικά αυτά δείχνουν πού βρίσκεται το κόμμα δέκα μήνες μετά την εκλογική του ήττα: παρά τις προσπάθειες της ηγεσίας, κυρίαρχη τάση είναι οι «Μένουμε Ιδιοι».