Η Σάντρα και ο Εϊκε Στερ βρίσκονται στην παραλία της Ελαίας. Υπό άλλες συνθήκες, οι διακοπές τους θα ήταν ιδανικές. Η άνοιξη αυτή την εποχή στη Μεσσηνία είναι υπέροχη, ο τόπος είναι γεμάτος λουλούδια, οι παραλίες έρημες, οι τουρίστες λιγοστοί, οι άνθρωποι ασχολούνται με τις εποχικές εργασίες. Η ζωή κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς, όπως πάντα τέτοια εποχή, λίγο πριν ξεκινήσει η τουριστική σεζόν. Δεν είναι λίγοι οι τουρίστες που προτιμούν τις διακοπές αυτή την εποχή στη χώρα μας. Αισθάνονται ότι βλέπουν την πραγματική Ελλάδα.
Κάπως έτσι είχε σκεφθεί τις διακοπές του το ζευγάρι από τη Γερμανία. Πρώτα στη Θεσσαλονίκη, μετά στην Αθήνα, κατόπιν στην Εύβοια και τέλος στην Πελοπόννησο. Και από εκεί το φέρι μποτ για την Ιταλία, για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους το Αμβούργο. Οδικώς, όπως πάντα, με το βαν που έχουν μετατρέψει σε τροχόσπιτο, γυρίζοντας σαν νομάδες την Ευρώπη. Μόνο που τώρα το αυτοκίνητο αυτό, το οποίο τους προσέφερε την ελευθερία να κινούνται όπως, όπου και όποτε αγαπούν, έχει πλέον μετατραπεί στη φυλακή τους, αφού είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να επιστρέψουν.
«Ηρθαμε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο», διηγείται ο Εϊκε. «Στόχος μας ήταν να επιστρέψουμε στο Αμβούργο το Πάσχα, γιατί ήθελα να είμαι πίσω τον Μάιο για τα 70ά γενέθλια του πατέρα μου. Το ταξίδι μας στην Ελλάδα ήταν όπως πάντα υπέροχο». Φτάνοντας στη Μεσσηνία, η κατάσταση άλλαξε. «Συνήθως δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν έχουμε στο αυτοκινούμενο. Ελληνικά δεν καταλαβαίνουμε, οπότε στο ελληνικό ραδιόφωνο ακούμε μόνο μουσική. Ολα ήταν όπως πάντα. Στις 11 Μαρτίου τα κινητά μας άρχισαν να χτυπούν σαν τρελά, λάβαμε αυτή την επείγουσα ειδοποίηση στα αγγλικά. Αυτή ήταν η στιγμή κατά την οποία συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι συμβαίνει. Αρχίσαμε να ψάχνουμε σε κυβερνητικές ιστοσελίδες να δούμε πώς έπρεπε να συμπεριφερθούμε. Γνωρίζαμε για την εξάπλωση του κορωνοϊού, όμως στη Γερμανία τα πράγματα ήταν ακόμα ήρεμα, δεν υπήρχαν περιορισμοί και δεν είχαμε καταλάβει ότι κινδυνεύαμε να αποκλειστούμε, γι’ αυτό δεν είχαμε βιαστεί να φύγουμε».
Απο εκείνη την ημέρα η Σάντρα και ο Εϊκε βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην Ελαία. «Αρχικά διαβάσαμε ότι έπρεπε να έχουμε κάποιο τυπωμένο χαρτί για τις μετακινήσεις μας. Ξεκινήσαμε να πάμε στη Ζαχάρω για ψώνια και βέβαια μας σταμάτησε η αστυνομία. Δεν μας έβαλαν πρόστιμο γιατί είμαστε ξένοι και κατάλαβαν ότι έχουμε πρόβλημα ενημέρωσης. Μας υπέδειξαν πού θα σταθμεύσουμε και μας ζήτησαν να παραμείνουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να μετακινούμαστε μόνο για να προμηθευτούμε τα απαραίτητα».
Ο Εϊκε και η Σάντρα δεν είναι οι μόνοι τουρίστες με αυτοκινούμενα που έχουν εγκλωβιστεί στην περιοχή. «Υπολογίζουμε ότι υπάρχουν περισσότερα από δέκα βαν με ανθρώπους από Ισπανία, Ελβετία, Αγγλία, Γερμανία. Η αστυνομία μάς έθεσε περιορισμούς, μας έβαλε να σταθμεύσουμε σε απόσταση μεταξύ μας, μας ζήτησε να μην ερχόμαστε σε επαφή. Μόλις είπαμε στις οικογένειές μας τι συμβαίνει, όπως είναι λογικό ανησύχησαν. Εγώ έχω δύο κόρες, 14 και 16 ετών που μένουν με τη μητέρα τους στη Βρέμη και η Σάντρα έναν γιο, 29 ετών στο Αμβούργο. Τα παιδιά μας φοβούνται επειδή δεν ξέρουμε πότε θα ανταμώσουμε πάλι.
Συχνά χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να τους ηρεμήσουμε».
Τα κάμπερ είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν μια σχετική αυτονομία, παράλληλα όμως δεν έχουν πολύ διαθέσιμο χώρο για «στοκάρισμα» προμηθειών. «Το πιο δύσκολο ήταν να βρούμε προμήθειες από το τοπικό μπακάλικο», λέει ο Εϊκε. «Τελικά αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε ένα σούπερ μάρκετ στην Κυπαρισσία. Αν χρειαζόμαστε νερό, πηγαίνουμε μια φορά κάθε δύο εβδομάδες και ζητάμε από τους ντόπιους. Ο ντόπιοι γενικά είναι πολύ ευγενικοί, αλλά τι μπορούν να κάνουν και αυτοί; Στα χωριά της περιοχής οι άνθρωποι εργάζονται τον χειμώνα στα χωράφια και το καλοκαίρι στον τουρισμό – και ενδιάμεσα είναι χαρούμενοι αν έχουν αρκετά για να βγάλουν πέρα οι ίδιοι. Η ενέργεια για το λάπτοπ και το Ιντερνετ καλύπτεται από το φωτοβολταϊκό σύστημα του κάμπερ. Μόνο τα σκουπίδια είναι πρόβλημα. Είναι άραγε εντάξει να τα ρίχνουμε σε αυτούς τους μεγάλους κάδους που υπάρχουν παντού; Πρέπει να πληρώνουμε κάτι; Τι κάνουμε αν είναι γεμάτοι;».
«Αυτό είναι το σπίτι μας»
Το ζευγάρι δεν έχει αναζητήσει βοήθεια από τη γερμανική πρεσβεία. «Τι μπορούν να κάνουν; Εμείς δεν μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκινούμενο στην Ελλάδα και να φύγουμε. Κατ’ αρχάς, αυτό είναι το σπίτι μας, δεν έχουμε δική μας κατοικία στη Γερμανία. Μάθαμε από κάτι φίλους που εγκλωβίστηκαν όπως εμείς στην Παραγουάη ότι πρέπει να πληρώσουν οι ίδιοι τα αεροπορικά εισιτήρια για την επιστροφή τους. Εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό. Μας αρκεί προς το παρόν να μείνουμε εδώ, κάθε άλλη λύση θα ήταν δυσάρεστη. Αν μας επιτραπεί να πάρουμε το φέρι για Ιταλία, θα φύγουμε. Αλλά δεν νομίζω ότι θα συμβεί άμεσα».