Κάθε κρίση που ανατρέπει με τρόπο δραματικό τους ρυθμούς μιας κοινωνίας –όπως στις μέρες μας η πανδημία του κορωνοϊού– επιταχύνει διαδικασίες προωθήσεως πολιτικών. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβερνήσεως μιας χώρας τηρεί κάποιες διαδικασίες, έστω και προσχηματικώς, ενώ στις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης –υγειονομικής ή άλλης– οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις αξιοποιούνται ως καταλύτες αλλαγών, ενίοτε σαρωτικών.
Αυτό συμβαίνει εν Ελλάδι σήμερα. Με αυτόν τον τρόπο ενεργεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με τον ίδιο τρόπο σε διαφορετική κατεύθυνση θα ενεργούσε και ο Αλέξης Τσίπρας, εάν ασκούσε σήμερα την εξουσία. Πρόκειται απλώς για εργαλειοποίηση μιας δυναμικής που ανέκυψε από τη συγκυρία.
Κανένα από τις δύο ντουζίνες νομοσχεδίων που προωθεί ο κ. Μητσοτάκης στη Βουλή δεν είναι εκτός πλαισίου του προγράμματος που είχε εξαγγείλει στα χρόνια που προ των εκλογών ηγείτο της Ν.Δ. και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Από την άποψη αυτή, είναι απολύτως συνεπής. Και είναι άνευ σημασίας εάν η προωθούμενη πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού είναι φιλελεύθερη, αφού το συντηρητικό τμήμα του κόμματος –εάν πράγματι υπάρχει– παραμένει άφωνο.
Δεν είναι κόμμα εσωτερικού διαλόγου η Ν.Δ., αλλά εξουσίας. Οπως εξάλλου και ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν από αυτόν το ΠΑΣΟΚ. Συζητητικό κόμμα ήταν η «εκσυγχρονιστική Αριστερά», που εκπαραθυρώθηκε από το Κοινοβούλιο, μάλλον οριστικά.
Τα κόμματα εξουσίας έχουν βεβαίως το δικό τους πελατολόγιο στην κοινωνία. Συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, τις οποίες και επιδιώκουν να ικανοποιήσουν. Αλλωστε αυτό πράττουν, προσδίδοντας στην ασκουμένη πολιτική τους βάθος «ιδεολογικό». Διότι, όπως και να το κάνουμε, η όποια κοινωνία διαχρονικώς κινείται σε δύο άξονες: στις δυνάμεις των παραδόσεων αφενός και αφετέρου στις δυνάμεις της αλλαγής.
Μόνον που σήμερα όλοι επαγγέλλονται και υπηρετούν την αλλαγή, δηλαδή μοχθούν για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, του διοικητικού και οικονομικού συστήματος, ώστε να επιτευχθεί η προσαρμογή στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα.
Σύνθεση πολιτικών στο πλαίσιο της λειτουργίας του Κοινοβουλίου δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί εν Ελλάδι. Εκτός μιας περιπτώσεως, όταν σύμπασα η πολιτική ηγεσία μεθόδευσε την κατάργηση της Βασιλείας.
Μια κάποια ισορροπία αποκαθίσταται με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Και δεν είναι τα προγράμματα αυτά που αναδεικνύουν το ένα ή το άλλο κόμμα στην εξουσία, αλλά η κόπωση των πολιτών.
Η ώρα του κ. Τσίπρα παρήλθε. Σήμερα είναι η ώρα του κ. Μητσοτάκη. Τα πήγε άριστα στην πρώτη φάση της πανδημίας. Θα έχει προβλήματα στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Και σε όλο το διάστημα που θα ακολουθήσει, θα υποστούμε τους παραλλήλους μονολόγους των κομμάτων. Ετσι πορεύεται η Ελλάς. Και δεν τα πήγε τόσο άσχημα εδώ και δύο αιώνες πάνω-κάτω.