Προ ολίγων ημερών η «Καθημερινή» δημοσίευσε μια φωτογραφία των καταληψιών της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Τα πρόσωπά τους ήταν αλλοιωμένα ώστε να μην αναγνωρίζονται. Την επόμενη μέρα δημοσίευσε πρωτοσέλιδα φωτογραφία βγαλμένη περίπου στο ίδιο σημείο με την προηγούμενη. Εδειχνε τους καθηγητές που είχαν σχηματίσει αλυσίδα για να εμποδίσουν τον «Ρουβίκωνα» να ανακαταλάβει τον χώρο.
Θα έπρεπε επίσης να έχει σκεπάσει τα πρόσωπά τους. Γιατί η εφημερίδα δεν τους παρέχει την ίδια προστασία που δίνει στους επιτιθέμενους; Ο αγώνας, όπως γίνεται τώρα, είναι άνισος. Αφού καλύπτει τους μεν, έπρεπε και τους δε, πόσο μάλλον που εκείνοι (οι καθηγητές) είναι αυτοί που κινδυνεύουν πραγματικά. Οι μπαχαλάκηδες ξέρουν πού μένουν, τι αυτοκίνητο οδηγούν, ποια είναι τα παιδιά τους.
Παραθέτω εδώ ένα ενδεικτικό απόσπασμα από παλαιότερο βιβλίο κομμουνιστή διανοούμενου: «Ομως το ειρηνικό πέρασμα (στον σοσιαλισμό) περιέχει όχι μόνο βία γενικά (μιας και επιβάλλει τη θέληση του λαού στους εχθρούς του) αλλά μπορεί να περιέχει και ένοπλη βία. Απλώς δεν φτάνει στον πανεθνικό εμφύλιο πόλεμο. Η χρήση των όπλων στην περίπτωση του ειρηνικού περάσματος το πολύ να είναι αποσπασματική, ευκαιριακή και γεωγραφικά περιορισμένη. Ο ειρηνικός δρόμος σημαίνει ότι η αντίδραση “νιώθει τη θηλιά γύρω από τον λαιμό της και υποχωρεί από την εξουσία”…».
Ο «ειρηνικός» δρόμος, οργουελική διαστρέβλωση, άξια της φήμης ενός πρώην αρχικαθοδηγητή. License to kill, όπως στον 007.
Για όσους ακόμη κοιμούνται, διεξάγεται στη χώρα μας εδώ και χρόνια ένας χαμηλής έντασης πόλεμος με στόχο τη διάβρωση της έννομης τάξης και τον εξευτελισμό της δημοκρατίας. Απώτερος σκοπός είναι η εγκαθίδρυση κάποιου σοσιαλιστικού παράδεισου, όταν η «αντίδραση υποχωρήσει από την εξουσία». Η επιδίωξη είναι ρετρό, ανέφικτη και προδίδει αφέλεια και εμμονή σε συμπλέγματα του παρελθόντος.
Ομως η ζημιά που προκαλείται στη χώρα είναι μεγάλη. Η ανοχή στη βία ενθαρρύνει μιμητές παντού, που επωφελούνται για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες. Είναι δύσκολο να δει κάποιος πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Οταν γίνεται πόλεμος, η πρώτη φροντίδα της κάθε πλευράς είναι να μετρήσει και ταυτοποιήσει τον αντίπαλο, τη διάταξη μάχης του. Στη δική μας περίπτωση, συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Το κράτος, που είναι ο στόχος των αντιεξουσιαστών, βάζει σε κίνδυνο τους δικούς του μαχητές και προστατεύει τους αντιπάλους του, αγνώστους με κουκούλες, ανώνυμα φαντάσματα που παρανομούν ανοιχτά, καταστρέφουν περιουσίες και βάζουν σε κίνδυνο ζωές. Και όταν τους πιάνουν, τους αφήνουν ελεύθερους, δίχως να μαθαίνουμε ποιοι είναι. Με αυτούς τους όρους η ανώμαλη κατάσταση θα συνεχίζεται και οι εχθροί της τάξης θα αποθρασύνονται.