Οι αποτυχίες των εθνικών μας ομάδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου είναι γεγονός. Το ποια ήταν μεγαλύτερη, μικρή σημασία έχει. Εξάλλου η… βαθμολόγησή τους είναι συνάρτηση και με τους στόχους και με τον βαθμό δυσκολίας που υπάρχει για την επίτευξή τους. Πλέον σημασία έχει να αναλυθούν τα λάθη που έγιναν και να αναζητηθούν λύσεις για την ανάκαμψη.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτή τη διαδικασία είναι δέσμιοι προσωπικών συμφερόντων, φρονημάτων αθλητικών, αλλά και πολιτικών. Ή, καλύτερα, με αυτά που εξυπηρετούν σε δεδομένες χρονικές περιόδους.
Ηδη ακούστηκε και από επίσημα χείλη πως χρειάζεται «ανανέωση» σε διοικητικό επίπεδο των δύο ομοσπονδιών. Είναι μια λέξη, όπως και η «εξυγίανση», που δημιουργεί εντυπώσεις και προσδοκίες. Ομως το ζητούμενο είναι ποιοι θα αναλάβουν και με ποιο τρόπο θα τις διεκπεραιώσουν. Γιατί αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, οι αλλαγές γίνονταν απλώς για να γίνουν… Νέοι «χαλίφηδες» στις θέσεις των παλαιών.
Δέσμιοι κι αυτοί αυτών που τους βοήθησαν να θρονιαστούν στις πολυθρόνες τους, σπανίως λειτούργησαν για το καλό των δύο αθλημάτων. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν για να επιβεβαιωθεί ο κανόνας.
Σ.σ.: Θα ήταν άδικο να βάλω στο… ίδιο καζάνι τους διοικούντες την ΕΠΟ και την ΕΟΚ. Θα αδικούσα κατά πολύ αυτούς της δεύτερης. Ομως θεωρώ πως ο κάθε κύκλος κάποια στιγμή κλείνει. Και το καλύτερο είναι αυτό να γίνεται σε στιγμές ευφορίας και όχι γκρίνιας και μιζέριας. Τον κάθε παράγοντα πρέπει να τον θυμόμαστε γι’ αυτά που πέτυχε…