Οι καλές εμφανίσεις της Εθνικής μας είχαν δώσει κάποιες ελπίδες πως κάτι πάει να αλλάξει στο δύσμοιρο ποδόσφαιρό μας. Ομως, για άλλη μία φορά οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες.
Δεν χρειάστηκε παρά η επιστροφή στο επαγγελματικό μας πρωτάθλημα, το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, για να προσγειωθούμε ανώμαλα στην πραγματικότητα. Στόχος, η επιτυχία με κάθε μέσον. Οχι όμως για το καλό του αθλήματος, αλλά για τις προσωπικές επιδιώξεις των αφεντικών. Μαζί τους οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι εκπρόσωποι του Τύπου, των οποίων, μια μεγάλη μερίδα εργάζεται στα Μέσα που ελέγχουν, με διάφορους τρόπους, οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ.
Ουδείς δείχνει να συγκινείται και να προβληματίζεται για το πού είμαστε και το πού πάμε. Σε επίπεδο συλλόγων, στη 17η θέση της UEFA και στην 54η στις εθνικές ομάδες. Και είναι σίγουρο πως ο κατήφορος θα συνεχιστεί. Πιστεύω πως οι διεθνείς ομοσπονδίες, οι οποίες κι αυτές αποφασίζουν βάσει «σταυρών», κατάλαβαν πως δεν αξίζει να ασχολούνται μαζί μας. Τους αρκεί τα μέλη τους να κάνουν τα ταξιδάκια τους στην Ελλάδα…
Οσο για τον αγωνιστικό τομέα, αρχίσαμε να βλέπουμε τις επιπτώσεις, από την κατάντια στον διοικητικό. Μια αναδρομή στο παρελθόν και σύγκριση με τους παίκτες, αλλά και τους προπονητές που βρίσκονταν στα ρόστερ των ομάδων, είναι αρκετή. Ελάχιστα τα «ονόματα» στους πάγκους, ακόμα λιγότερα αυτά πάνω στο χορτάρι.
Τι μπορεί να φέρει την ανάκαμψη; Μόνο η εφαρμογή των νόμων, από τη Δικαιοσύνη, χωρίς «έγχρωμα γυαλιά», που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη των φιλάθλων προς τους θεσμούς και τα πρόσωπά τους. Είναι όμως αυτό εφικτό στην Ελλάδα όπου ζούμε;