Ο Κώστας είναι αρχιτέκτονας, ζει στην Αθήνα και είναι φανατικός οπαδός της Μπαρτσελόνα. Ο πατέρας του είναι Ελληνας και η μητέρα του Ισπανίδα. «Καταλανή είναι», με διορθώνει πάντα. Οποτε βρισκόμαστε, ακούμε τους Βaron Rojo και το Resistire, μου αναλύει τα θαύματα του Αντόνι Γκαουντί, αλλά όταν η κουβέντα πάει στην Μπαρτσελόνα και στον Μέσι, «αρρωσταίνει».
Τον ρωτώ γιατί τόσοι οπαδοί της ομάδας έχουν αναστατώσει μια πόλη για έναν ζάπλουτο παίκτη. «Στο ποδόσφαιρο, όταν μιλάμε για σχέση παίκτη με οπαδό, καταργούνται οι τάξεις. Δεν υπάρχουν αυτά. Τα λεφτά του κοσμάκη παίρνει ο Μέσι; Κλέβει κανέναν; Οχι βέβαια. Ο κόσμος θέλει το είδωλό του εδώ. Αυτόν που έχει ταυτιστεί, αυτόν που μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ομάδα μόνος του, αυτόν που θα του χαρίσει πρωτόγνωρη χαρά».
Περιμένοντας την Μπαρτσελόνα να… βγάλει άκρη με τον Μέσι, μεταφερόμαστε στην… άλλη άκρη του Ατλαντικού, εκεί όπου το αθλητικό κίνημα δίνει μιαν άλλη μάχη, πιο ουσιαστική: εναντίον της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού.
Οι μαύρες γαντοφορεμένες γροθιές του Τόμι Σμιθ και του Τζον Γουέσλι Κάρλος, το 1968, αναβίωσαν ξανά στις ΗΠΑ, μέσω των παικτών του ΝΒΑ αρχικά και στη συνέχεια μέσω περισσότερων σπορ.
Ο αθλητισμός μέσα σε μόλις λίγες ώρες εμφάνισε δύο από τα πολλά εξωαγωνιστικά πρόσωπά του. Αυτό του ακατανόητου για πολλούς πάθους της κερκίδας για ένα πρόσωπο και αυτό της μαζικής αντίδρασης και παρέμβασης στα κοινά της κοινωνίας.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ, εισηγητής της φιλοσοφίας του παραλόγου, αγωνίστηκε στα νιάτα του ως τερματοφύλακας. Ηταν η θέση που έμαθε γιατί φθείρονταν λιγότερο τα παπούτσια. Και είχε πει: «Η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις. Αυτό με βοήθησε πολύ στη ζωή μου»…