Εκλεισε κι άλλος ένας κύκλος αγώνων της εθνικής μας ποδοσφαίρου. Ουδείς μπορεί να δηλώσει ευχαριστημένος με τη 2η θέση σε έναν όμιλο, που κάποια χρόνια πριν, αυτούς τους αντιπάλους θα τους είχαμε σα… σάκους του μποξ.
Ο ομοσπονδιακός προπονητής δήλωσε υπερήφανος από την προσπάθεια των παικτών του. Θεωρώ πως τα λόγια, αντί να «ανεβάζουν» τους ποδοσφαιριστές, αποδεικνύουν το επίπεδο στο οποίο έχει πέσει τα αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο αυτός και η ΕΠΟ. Μπορεί να έχουν το μεγάλο μερίδιο ευθύνης, σε βάθος χρόνου, αλλά υπεύθυνες είναι και οι ΠΑΕ, αλλά και ο Τύπος. Ολοι έβαλαν το χεράκι τους στο φτυάρι, για να «θάψουν» την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 στην ανυποληψία.
Σίγουρα τα λάθη του Τζον Φαντ Σιπ είναι πολλά. Ορισμένα και κραυγαλέα. Ομως θα πρέπει να του αναγνωριστεί και ένα ελαφρυντικό: ότι δεν έχει και πολλές επιλογές, στο να επιλέξει τους καλύτερους. Αναλογιστείτε πόσους Ελληνες παίκτες έχουν στις ενδεκάδες τους οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στο πρωτάθλημά μας και συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Υπάρχουν βέβαια αρκετοί που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Ομως οι περισσότεροι από αυτούς είτε δεν αποτελούν βασικά στελέχη είτε παίζουν σε συλλόγους με τους οποίους δεν μπορούν να αποκτήσουν εμπειρίες μεγάλων αγώνων.
Οσο για την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία; Εξακολουθεί να παραμένει αδρανής, δεχόμενη τα αποτελέσματα, αδιάφορη, χωρίς κάποια αντίδραση. Μέχρι που όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, θα… κρυφτεί πίσω από μία αλλαγή προπονητή.
Εξάλλου, όταν και μετά μία τέτοια παταγώδη αποτυχία, όπως ήταν η πρόσφατη, η κριτική που δέχεται από τον Τύπο είναι… χαϊδέματα στο μάγουλο, αντί χαστούκια, πώς να ξυπνήσει από τη ραστώνη της;