Στις πάλαι ποτέ καλές εποχές του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου, την περίοδο των μεταγραφών, όπως αυτή που διανύουμε τώρα, οι οπαδοί περίμεναν τις πρώτες πρωινές ώρες στην Ομόνοια για να αγοράσουν την αθλητική τους εφημερίδα. Αγωνιούσαν να μάθουν τι… δώρο θα έκανε ο πρόεδρος στην αγαπημένη τους ομάδα.
Στις μέρες μας, όχι μόνο λόγω της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, αλλά και για πολλές άλλες αιτίες, αυτή η παραδοσιακή συνήθεια χάθηκε. Δύο από αυτές είναι πως ούτε «δώρα» υπάρχουν από τα αφεντικά αλλά και ο κόσμος γνωρίζει ότι οι πρωτοσέλιδοι «ξύλινοι τίτλοι» έχουν καταντήσει όπως οι μετοχές «φούσκες».
Αν τους έχει μείνει ένα ενδιαφέρον –αγωνία καλύτερα– είναι ποιους παίκτες θα πουλήσουν οι ομάδες που υποστηρίζουν, ώστε να καλύψουν τα έξοδά τους. Οχι κατά πόσον θα ενισχυθούν, αλλά τι απώλειες θα υπάρξουν.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε εφέτος χωρίς τρία από τα βασικά του στελέχη. Οι αντικαταστάτες τους δεν έχουν καλύψει απολύτως τα κενά τους. Ο ΠΑΟΚ άφησε να φύγει, μετά τους Λημνιό – Πέλκα, και ο Γιαννούλης. Τρεις διεθνείς Ελληνες παίκτες αξίας και προσφοράς.
Το αποτέλεσμα της αναγκαίας αυτής πολιτικής, εδώ και μερικά χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης αποτυπώνεται στα αποτελέσματα που είχαν οι εκπρόσωποί μας στην Ευρώπη. Ηττες από άγνωστους αντιπάλους στον ποδοσφαιρικό χάρτη και αποκλεισμοί πριν από τον χειμώνα.
Θα μπορούσε η έλλειψη χρημάτων να συντελέσει ώστε να προωθηθούν νέοι παίκτες από τα φυτώρια. Δυστυχώς, όμως, όχι μόνο στις ομάδες που διεκδικούν τους τίτλους και την έξοδο στην Ευρώπη, αλλά και σε αυτές που παλεύουν για την παραμονή στη μεγάλη κατηγορία, τέτοιες κινήσεις είναι ελάχιστες. Προτιμούν την αγορά αμφιβόλου αξίας ποδοσφαιριστών από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα οι εκάστοτε ομοσπονδιακοί τεχνικοί να μην έχουν επιλογές για να στελεχώσουν την εθνική μας ομάδα. Την πορεία της οποίας τη βλέπουμε…