Οσες αλλαγές κι αν επέλθουν στα ομαδικά σπορ, όσα συστήματα κι αν διαφοροποιηθούν, όσο κι αν οι ατομικές τεχνικές βελτιωθούν, ένα πράγμα θα παραμείνει σταθερό: το πάθος αλλά και η θέληση.
Αυτά τα δύο στοιχεία θα αποτελούν εσαεί την κινητήριο δύναμη, τον θεμέλιο λίθο του αθλητισμού. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός στο μπάσκετ σήκωσαν εννιά Κύπελλα Πρωταθλητριών/Ευρωλίγκες, επικρατώντας κατά πολύ ισχυρότερων αντιπάλων.
Φυσικά, κανείς δεν περιμένει τα τελευταία χρόνια των χιλίων προβλημάτων οι ελληνικές ομάδες να κατακτήσουν ευρωπαϊκό τίτλο, όμως το να βλέπεις μία ομάδα με το μέγεθος του Παναθηναϊκού να διασύρεται σχεδόν σε κάθε εκτός έδρας παιχνίδι το τελευταίο διάστημα, είναι τουλάχιστον λυπηρό.
Κι αν οι κραδασμοί «έσβησαν» νωρίς στον Ολυμπιακό, λόγω των τελευταίων νικών και της απουσίας εγχώριων υποχρεώσεων, το… εξ αναβολής «μαρτύριο» των «πράσινων» στην Ευρωλίγκα δείχνει να μην έχει τέλος. Οι πρωταθλητές Ελλάδος κλείνουν μια ευρωπαϊκή σεζόν με τον χειρότερο τρόπο, τερματίζοντας όχι μόνο στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης, αλλά βγάζοντας και μια απελπιστική εικόνα.
Η αδιαφορία κάποιων παικτών –οι οποίοι πιθανότατα έχουν «διαβάσει» τις εξελίξεις και βλέπουν τον εαυτό τους εκτός ομάδας τη νέα χρονιά– έχει θρυμματίσει τον αγωνιστικό ιστό του Παναθηναϊκού, ο οποίος έχει μπροστά του δύο προκλήσεις: το Κύπελλο και το πρωτάθλημα. Η εικόνα του πάντα αξιοπρεπούς και φιλότιμου Κασελάκη στην Αγ. Πετρούπολη, ο οποίος υπέπιπτε από το ένα λάθος στο άλλο (χωρίς φυσικά η ευθύνη να βαραίνει αποκλειστικά αυτόν), είναι χαρακτηριστική του… χάους που επικράτησε.
Ναι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο φινάλε της πιο προβληματικής χρονιάς των τελευταίων ετών. Οφείλουν όλοι όμως να σεβαστούν –αν όχι την ομάδα– τουλάχιστον τους εαυτούς τους, όπως το έπραξαν φέτος σε αρκετά ματς.