Από το 1314, όταν ο Εδουάρδος ο Β΄ σφράγιζε το βασιλικό διάταγμα με το οποίο καταδίκαζε το «λαϊκό και ταραχώδες παιχνίδι που ο θεός δεν επιτρέπει», ελάχιστοι θα περίμεναν ότι το ποδόσφαιρο θα έφτανε στο σημείο να διακινεί τεράστια ποσά και να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις του πρόεδροι και πρωθυπουργοί κρατών.
Τα τελευταία γεγονότα στην Ευρώπη προκαλούν προβληματισμό. Για ποιο ποδόσφαιρο τελικά μιλάμε; Οσο παρέμενε ερασιτεχνικό, προσέδιδε περισσότερο νόημα σε έννοιες όπως το έθνος, η πόλη, η κοινότητα, η καταγωγή, η τάξη. Αποτελούσε μια όαση ισότητας για όλους, ένα βήμα έκφρασης των λαϊκών στρωμάτων.
Οσο περισσότερο κόσμο συγκέντρωνε τόσο έφερνε στο τερέν του την πολιτική αλλά και το κέρδος. «Το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. […] Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε είναι άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. […] Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος», έγραφε από το 1998 κιόλας ο Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Ετσι, φτάσαμε σήμερα, οι τύχες του λαοφιλούς σπορ να καθορίζονται από τα «θέλω» του κέρδους και της «χασούρας». Να κοστολογείται ένας παίκτης, ένας άνθρωπος με δύο πόδια και δύο χέρια 222 εκατ. ευρώ. Το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο, το αγγλικό, να μην είναι καν αγγλικό, αλλά μια παγκοσμιοποιημένη «βαβέλ» χωρίς ίχνος τοπικών χαρακτηριστικών. Φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τη Βραζιλία να δέχεται στην έδρα της επτά γκολ, διότι ακόμη και το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο έχασε τα χαρακτηριστικά του που γοήτευαν τα πλήθη.
Οι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο είναι σοβαρές. Οι ομάδες μπορεί να μετατράπηκαν σε εταιρείες, να έχουν τεράστιες απώλειες πλέον, όμως αυτές οι… εταιρείες «κουβαλούν» μεγάλο πλήθος κόσμου πίσω τους.
Και ο νοών νοείτω…