Συμπληρώθηκαν ήδη οκτώ χρόνια που ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο φάιναλ φορ του Λονδίνου και κατέκτησε το τρίτο του Ευρωπαϊκό. Το έκτο ο Παναθηναϊκός, το σήκωσε πριν από δέκα χρόνια, στη Βαρκελώνη. Και εφέτος ήταν η πρώτη χρονιά που δεν υπήρξε ελληνική ομάδα στους οκτώ για να διεκδικήσει, στα νοκ άουτ παιχνίδια, πρόκριση στη γιορτή του μπάσκετ. Μελαγχολία…
Η οποία αυξάνεται όταν βλέπεις πως στις ομάδες που διεκδικούν τελευταίως το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, αγωνίζονται παίκτες που κοσμούσαν με την παρουσία τους το ελληνικό πρωτάθλημα. Και το χειρότερο, παρακολουθώντας σε τι οικονομικό επίπεδο κινούνται οι κορυφαίες ομάδες μας, δεν φαίνεται… φως στο τούνελ.
Οι περίοδοι που θεωρούσαμε δεδομένη την παρουσία των «αιωνίων» στην τετράδα και το στοίχημα των φιλάθλων ήταν ποια θα περάσει τελικό και θα σηκώσει το τρόπαιο, μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γιατί το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, που μπορεί ο «φτωχός» να επικρατήσει του «πλουσίου», σε έναν τελικό ή σε έναν ημιτελικό.
Σε μία σειρά αγώνων πρωταθλήματος, όπως είναι η διοργάνωση της Ευρωλίγκας, αν δεν δημιουργήσεις ομάδα, δεν μπορείς να αντέξεις. Οι εκπλήξεις είναι σπάνιες και ακόμα όταν συμβαίνουν υπάρχουν τα περιθώρια οι χαμένοι να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.
Και επειδή στο μπάσκετ η δημιουργία ισχυρής ομάδας είναι περισσότερο θέμα χρημάτων και όχι άλλων παραγόντων, όποιος τα διαθέτει, τη φτιάχνει και επικρατεί, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η ερώτηση, λοιπόν, είναι αν υπάρχουν οι προοπτικές τα αφεντικά των δύο ομάδων μας, που έχουν κατακτήσει τα τρόπαια και πρωταγωνιστούσαν στη διοργάνωση, να ξαναβάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους. Δυστυχώς, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Και για αυτό, το να ξαναδούμε μία από αυτές ή αμφότερες στην τετράδα φαντάζει αδύνατον.