Την περίοδο αυτή οι οπαδοί μπορούν να ονειρεύονται τα καλύτερα για την ομάδα τους. Λίγο τα φιλικά που, χάσουν-κερδίσουν, τα ρεπορτάζ αφήνουν πάντα περιθώρια για βελτίωση, λίγο οι μεταγραφές που… την τρίχα την κάνουν τριχιά, προκαλούν μια τεράστια ευδαιμονία και δημιουργούν ελπίδες για πολύ καλύτερες μέρες.
Η ιστορία έχει αποδείξει πως μέσα σε ελάχιστο χρόνο και σε λίγα επίσημα παιχνίδια όλος αυτός ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε απογοήτευση.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Oμως αυτές είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, στα οποία η συντριπτική πλειονότητα των ΠΑΕ δεν μπορεί πλέον, λόγω της οικονομικής κατάστασής τους, να αγοράζει από το «πάνω ράφι». Αν σ’ αυτό προσθέσετε και πως τα περισσότερα νέα αποκτήματα είναι υπό μορφή δανεισμού, φτάνουμε στο φαινόμενο κάθε χρόνο να υπάρχουν πολλές ανακατατάξεις στο δυναμικό των ομάδων μας.
Ενα άλλο φαινόμενο της ελληνικής μεταγραφικής οργάνωσης είναι αυτό της «τελευταίας στιγμής». Ο λόγος είναι απλός. Οσο πλησιάζουμε προς τη λήξη της περιόδου, πέφτουν οι τιμές. Οπως στις λαϊκές αγορές. Οσο πιο αργά τόσο πιο φθηνά. Ομως αυτή η καθυστέρηση δημιουργεί ένα πρόβλημα στην προετοιμασία και στο μοντάρισμα της ομάδας. Και αυτό το έχουν πληρώσει με αποκλεισμούς οι εκπρόσωποί μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αφού σχεδόν ποτέ δεν είναι έτοιμες στην προκριματική φάση των παιχνιδιών, από τα οποία θα πάρουν την πρόκριση στους ομίλους.
Ετσι, χρόνο με τον χρόνο, η συγκομιδή βαθμών γίνεται ακόμα πιο πενιχρή, με αποτέλεσμα και να ελαττώνονται οι ομάδες που βγαίνουν στην Ευρώπη αλλά και να αγωνίζονται στις μικρότερες κατηγορίες. Και δυστυχώς τίποτα δεν γίνεται ώστε να μας προϊδεάζει πως αυτή η κατρακύλα μπορεί να σταματήσει.