«Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια για το μέλλον, ο Θεός τα βλέπει και γελάει», έλεγαν οι παλιοί.
Τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο θαρρείς πως τους κυνηγάει μια απροσδιόριστη «κατάρα». Δεν είχαν διεξαχθεί το 1940 λόγω της έκρηξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έμελλε να διεξαχθούν ούτε το 2020, εξαιτίας της εμφάνισης της θανατηφόρου πανδημίας, με τους Ιάπωνες να θυμούνται μόνο τη διοργάνωση του 1964, από την οποία είχε αποκλειστεί η Ν. Αφρική λόγω του Απαρτχάιντ και η ανθρωπότητα είχε θαυμάσει τον Αιθίοπα μαραθωνοδρόμο Αμπέμπε Μπεκίλα, ο οποίος μετά το χρυσό του 1960 στη Ρώμη, όπου έτρεξε ξυπόλυτος, κατέκτησε για 2η φορά την κορυφή, αλλά με παπούτσια αυτή τη φορά.
Η διεξαγωγή του σημαντικότερου αθλητικού γεγονότος, λοιπόν, πήρε παράταση για ένα χρόνο, με την ελπίδα ότι η πανδημία θα σταματήσει να καλπάζει. Ομως ούτε αυτή σταμάτησε τη θανατηφόρο πορεία της, ούτε, φυσικά, ανακόπηκαν και οι οικονομικές απώλειες για την Ιαπωνία και τα συμβόλαια με τις εταιρείες.
Αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται, ουσιαστικά, σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο. Ούτε τους Αγώνες μπορεί να αναβάλει, αλλά θα πρέπει να ρισκάρει και μια υγειονομική πανωλεθρία, αφού ήδη βρίσκεται εν μέσω ενός νέου σφοδρού κύματος του κορωνοϊού.
Η απόφαση απαγόρευσης της προσέλευσης θεατών, τουλάχιστον σε όσα αθλήματα διεξαχθούν στο Τόκιο, δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας, όμως οι οικονομολόγοι της «Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου» εκτιμούν πως μόνο οι τρεις κηρύξεις έκτακτης ανάγκης έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής 58,1, 57,2 και 29 δισ. δολάρια, ενώ αν οι Αγώνες προκαλέσουν ένα άλλο κύμα λοιμώξεων, η ιαπωνική οικονομία θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο. Με το κλείσιμο των σταδίων (εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν τα τρία τέταρτα των εσόδων της ΔΟΕ προέρχονται από δικαιώματα ραδιοτηλεοπτικών φορέων) οι επιπλέον απώλειες αναμένεται να φθάσουν από τα 15,1 δισ. δολάρια έως τα 16,4 δισ. Ας μην ξεχνάμε όμως πως όλες αυτές οι απώλειες αφορούν μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου και ακόμη και οι πιο ισχυροί κραδασμοί αναμένεται να απορροφηθούν. Μ’ αυτά και μ’ αυτά βλέπουμε πλέον ότι οι οικονομικές δεσμεύσεις είναι τόσο μεγάλες, που το… προϊόν «Ολυμπιακοί Αγώνες», φαντάζει αδύνατο να παραμείνει στην «κατάψυξη». Πρέπει πάση θυσία να καταναλωθεί. Οχι για το Ολυμπιακό ιδεώδες, όχι για το «δάφνινο στεφάνι», αλλά γιατί τα κέρδη και οι απώλειες καθορίζουν τα πάντα στον σύγχρονο πρωταθλητισμό.
Η κορυφαία αθλητική διοργάνωση έχει μετατραπεί σε έναν τεράστιο οικονομικό ζογκλέρ, με δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια να στροβιλίζονται γύρω του. Ακαδημαϊκοί ερευνητές διαπιστώνουν πλέον ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες τείνουν να ωφελούν πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην εκάστοτε πόλη και χώρα υποδοχής, τη Διε-θνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) και τους εταιρικούς εταίρους της, παρά τους πολίτες.
Τα γυαλιστερά έγγραφα διεκδίκησης των Αγώνων, κάθε φορά που υποβάλλονται από τις επίδοξες Ολυμπιακές πόλεις, υπόσχονται κάθε είδους… μαγικά, αλλά η πραγματικότητα καταλήγει τελικά να είναι πολύ διαφορετική.
Ελπίδα όλων πλέον είναι ότι η δημόσια υγεία θα είναι το επίκεντρο της διαδικασίας λήψης αποφάσεων. Οχι μόνο για τη θωράκιση της υγείας των αθλητών και των συμμετεχόντων στη διοργάνωση, αλλά και της ευρύτερης δημόσιας υγείας στο Τόκιο και γενικότερα στην Ιαπωνία. Η COVID-19 δεν είναι αστείο.