Συμπληρώσαμε τρεις αγωνιστικές στο επαγγελματικό μας πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και όλα δείχνουν πως στο τέλος και της εφετινής περιόδου θα πούμε… κάθε πέρυσι και καλύτερα. Τα πάντα ακολουθούν τη φθίνουσα πεπατημένη των τελευταίων ετών, χωρίς κάποια ένδειξη ανάκαμψης.
Η μεγάλη πλειονότητα των ΠΑΕ, χωρίς άλλους πόρους, πέραν των χρημάτων της τηλεόρασης, έκανε μεταγραφές πάλι από τα… χαμηλά ράφια και όσο κι αν η επικοινωνιακή πολιτική τους προσπάθησε να παρουσιάσει τους νεοαποκτηθέντες σαν «παικταράδες», η μέχρι τώρα παρουσία τους στον αγωνιστικό χώρο δεν το επιβεβαιώνει. Πιθανόν να είναι νωρίς ακόμα, αλλά, όπως λένε, η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται, και ήδη άρχισαν οι γκρίνιες.
Οι προπονητές ζητούν πίστωση χρόνου. Και εδώ υπάρχει απορία, ειδικά για αυτή την αγωνιστική περίοδο, που άργησε μάλιστα να ξεκινήσει κατά δύο εβδομάδες.
Φυσικά ο κόσμος δεν ξεγελιέται, ούτε δείχνει διάθεση να συνεχίσει να κάνει υπομονή, και η παρουσία του στις εξέδρες δεν φαίνεται να ξεπερνάει τις άσχημες προβλέψεις που υπήρχαν.
Η διαιτησία επιβεβαιώνει τους συνήθως καχύποπτους Ελληνες, πως πάντα προσπαθεί να είναι αρεστή στους εκάστοτε που κινούν τα νήματα παρασκηνιακά.
Και όσο ο «ελεγκτής» της εξουσίας, η δημοσιογραφία, παραμένει στον σχολιασμό του τύπου «αυτό είδε ο διαιτητής», «δεν παρατήρησαν κάτι το αντικανονικό στο VAR», «…φωνάζει η Μακρινίτσα για πέναλτι», χωρίς να παίρνει θέση για την κάθε αμφισβητούμενη φάση, τότε δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής. Και αναρωτιέμαι γιατί μπορεί να κρίνεται η απόδοση ενός παίκτη ή προπονητή από τον Τύπο και όχι η σωστή εφαρμογή των κανονισμών…