Ενα από τα πιο απολαυστικά Ευρωμπάσκετ οδεύει προς την ολοκλήρωσή του και τα τρία φαβορί για ένα μετάλλιο (Ελλάδα, Σερβία, Σλοβενία), οι ομάδες δηλαδή που είχαν στο ρόστερ τους τρεις μεγάλους αστέρες του ΝΒΑ (Γιάννης, Γιόκιτς, Ντόντσιτς), αποκλείστηκαν. Μπορεί το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ να υπηρετήσει πρότζεκτ ομάδων του ενός;
Οπως έχουμε γράψει πολλές φορές, οι εθνικές ομάδες είναι σύνολα ειδικών συνθηκών. Αφενός πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια για να μονταριστούν όσο πιο σύντομα γίνεται, διότι δεν υπάρχει η καθημερινή τριβή όπως σε ένα σύλλογο, αφετέρου ο εκάστοτε προπονητής έχει επιλογές από μια κλειστή «δεξαμενή» παικτών, πολλοί από τους οποίους ίσως δεν ταιριάζουν στο πλάνο του.
Σε διοργανώσεις εθνικών ομάδων είναι καθοριστική η προσαρμογή των παικτών και του προπονητή στα νέα δεδομένα, ενώ μεγάλο ρόλο παίζει και –αυτό που λέμε– το βάρος της φανέλας. Ομάδες που μπαίνουν σε τουρνουά χωρίς το βάρος ενός «πρέπει» και έχουν μια αξιοπρεπή «χημεία» συνήθως προχωρούν.
Η παρουσία ενός σταρ από το ΝΒΑ και όχι περισσότερων παικτών «μικρότερης» λάμψης μπορεί να αποπροσανατολίζει τα ΜΜΕ, όμως οι ομάδες έχουν τους μηχανισμούς για να ελέγξουν τις ισορροπίες εντός των τειχών τους. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για επαγγελματίες.
Το μυστικό σε όλα αυτά είναι η στοχευμένη και μεθοδική δουλειά, ώστε και ο σταρ να γίνει μέρος του συνόλου αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες να βελτιώσουν τις ατομικές αδυναμίες τους (τεχνικές και σωματικές), που στο Ευρωμπάσκετ είδαμε πολλές και ανεπίτρεπτες γι’ αυτό το επίπεδο.
Η διοργάνωση, που ρίχνει αυλαία την Κυριακή, έδωσε και θα δώσει σημαντικά μαθήματα ενόψει Παγκοσμίου του ’23 και Ολυμπιακών του ’24. To μπάσκετ έχει αλλάξει, ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει για όλους…