Όλα τα φώτα έπεσαν στον Μίλτο Τεντόγλου το πρωί της Κυριακής 5/3, οπότε και ο χρυσός Ολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος, πηδώντας στα 8.30 μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστου Στίβου στην Κωνσταντινούπολη, πλασαρίστηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Έγινε έτσι ο πρώτος αθλητής του αθλήματος που κατάφερε να κερδίσει τρία χρυσά μετάλλια στην ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Πίσω, βέβαια, από κάθε σπουδαίο αθλητή βρίσκεται ένας σημαντικός προπονητής και στην περίπτωση του Τεντόγλου, αυτός είναι ο Γιώργος Πομάσκι. Λίγες ώρες μετά τη νίκη του αθλητή του, ο προπονητής δήλωσε στην «Κ» πως «Όποτε ένα παιδί κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, είναι πάντα κάτι ξεχωριστό. Είναι μια χαρά παραπάνω και μια επιβράβευση της δουλειάς που έχουμε κάνει».
Η νίκη του Τεντόγλου ήταν «άνετη» μιας και έχουμε δει τον αθλητή να καταγράφει και μεγαλύτερα άλματα. Ο ίδιος έμοιαζε σίγουρος για τη νίκη του, όχι όμως και ο προπονητής του, που δεν κρύβει πως φοβόταν λίγο, παρά την ομολογουμένως λαμπρή ως τώρα πορεία του 25χρονου αθλητή: «Μέσα σε 7 χρόνια έχει κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Να τα καταφέρνει όλα αυτά, ε, δεν είναι κάτι παράξενο;», λέει ο Πομάσκι, σχεδόν λες και δυσκολεύεται να το πιστέψει, πριν παραδεχτεί πως, «Εγώ, βέβαια, είχα μια αίσθηση ανησυχίας».
Είδαμε πάντως τον Πομάσκι να πανηγυρίζει από τις εξέδρες του σταδίου «Atakoy» της τουρκικής πρωτεύουσας. Όπως λέει ο ίδιος, στις κερκίδες η πλειονότητα των φιλάθλων ήταν Βούλγαροι και Έλληνες, με το κλίμα να είναι καλό, χωρίς να παραλείπει να υπογραμμίσει το αναπόφευκτο: «Εντάξει, είχε προηγηθεί μία τραγωδία, φαντάζομαι ότι πολύς κόσμος δεν είχε όρεξη για χαρές».
Τι σημαίνει, τελικά, η μεγάλη νίκη του Μίλτου Τεντόγλου για τον προπονητή του, όταν έρχεται στο τέλος μιας εβδομάδας που ολόκληρη η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος; Ο Πομάσκι, όπως και ο Μίλτος Τεντόγλου πριν από αυτόν στις δηλώσεις του, παραμένει μετρημένος και με αίσθηση του τραγικού συμβάντος: «Η τραγωδία που συνέβη δεν αναπληρώνεται, απλά ο καθένας κάνει τη δουλειά του, την ίδια στιγμή που ο καθένας θρηνεί για το παιδί του, τον σύζυγό του. Ο καθένας τραβάει τον γολγοθά του».
Αφοπλιστικά, ο προπονητής καταλήγει στο εξής: «Για μένα το χρυσό μετάλλιο δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλο αυτό, είναι απλά μια νίκη για προσωπικούς λόγους».