Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα στην εξέδρα για να παρακολουθήσω έναν αγώνα εφηβικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της Αθήνας.
Οι νεαροί παίκτες των ομάδων δύο όμορων δήμων, είχαν βγει στον αγωνιστικό χώρο για το καθιερωμένο ζέσταμα, κάτι που… έπραξαν και οι φίλαθλοι -γονείς και φίλοι στη συντριπτική πλειονότητά τους- στην κερκίδα με χάχανα, μερικά σκόρπια συνθήματα και χρωματιστά πανό.
Μια πραγματικά ειδυλλιακή ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Ειδυλλιακή, βέβαια, μέχρι το εναρκτήριο λάκτισμα του διαιτητή, το οποίο θαρρείς πως με έναν… μεταφυσικό τρόπο, γύρισε έναν αόρατο διακόπτη στα κεφάλια των -μέχρι εκείνο το σημείο- χαρούμενων ποδοσφαιρόφιλων (;) της εξέδρας.
Από το πρώτο λεπτό, μέχρι το τελευταίο, αυτής της αναμέτρησης, οι περισσότεροι γονείς (δυστυχώς και πολλές μητέρες), βρίσκονταν κρεμασμένοι στο κάγκελο το οποίο χώριζε την κερκίδα από τον αγωνιστικό χώρο, βρίζοντας χυδαία, αντιπάλους, διαιτητές, τα ίδια τα παιδιά τους (πολλές φορές), τα οποία προέτρεπαν να μαρκάρουν μέχρι… θανάτου όποιον έκανε το «έγκλημα» να τα ντριπλάρει ή να τα μαρκάρει πιο δυναμικά.
«Σπάστου τα πόδια αν σε ξαναπεράσει, τι σου ‘χω πει;», κραύγαζε εκτός ελέγχου ένας πατέρας, με τη μητέρα από πίσω να χαχανίζει απολαμβάνοντας τη… στιγμή. Τι κι αν ο διαιτητής απείλησε ότι θα τους αποβάλλει, τι κι αν οι προπονητές γύριζαν το κεφάλι τους και κοιτούσαν μάλλον με αγανάκτηση; Εκείνοι συνέχιζαν να εκτοξεύουν μίσος προς τα λυκειόπαιδα τα οποία αγωνίζονταν με τους παλμούς τους στο «κόκκινο» και δεν ήθελε πολύ κάποιο από αυτά να υποκύψει στις άθλιες αυτές προτροπές και να γίνει το κακό.
Κι όταν το ματς κρίθηκε, ουσιαστικά, πολύ πριν ολοκληρωθεί, σειρά πήραν κάποιες μίνι (ευτυχώς) αψιμαχίες μεταξύ αυτών των γονέων, με τη μειονότητα της εξέδρας να έχει μείνει με ανοικτό το στόμα, όχι φυσικά για τα όσα έβλεπε εντός αγωνιστικού χώρου.
Οταν, μάλιστα, ο διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά, οι ηττημένοι παίκτες έλαβαν ένα εκτενές κήρυγμα μίσους, έναν χείμαρρο απωθημένων, από τους ίδιους τους γονείς τους, ώστε την επόμενη φορά «να παίξουν σαν άνδρες κι όχι σαν κοριτσάκια…» Οι δε νικητές, επιβραβεύθηκαν με κολακευτικά σχόλια τα οποία περιλάμβαναν πλήθος σεξιστικών κλισέ.
Το τελευταίο διάστημα ο σχολικός εκφοβισμός έχει αλλάξει… επίπεδο προς το χειρότερο, με την Πολιτεία να δείχνει ξανά τα άνευρα αντανακλαστικά της κι όλους εμάς να ξεφυσάμε, μάλλον ανακουφισμένοι κι με τη σκέψη «ευτυχώς που δεν γίνονται αυτά στο σχολείο μας». Ως πόσο ακόμη όμως;
Η βία, η χυδαιότητα και η «ψευτομαγκιά» τείνει να γίνει «κουλτούρα» και αυτά που βλέπουμε και ακούμε στα σχολεία και στα γήπεδα, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Το υπόλοιπο μέρος αυτού γιγαντώνεται… κάτω από την επιφάνεια: στα σπίτια πίσω από τις κλειστές πόρτες και τους τοίχους.
Οι εφηβικές ψυχές «δηλητηριάζονται» με μίσος χωρίς να υπάρχει κανένα φίλτρο, το ρόλο του οποίου θα έπρεπε να παίζει πρωτίστως ο γονιός και το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Και για μια φορά ακόμη, το ποδόσφαιρο έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι δεν αποτελεί ένα «προϊόν» που ήρθε από το… διάστημα.
Ενενήντα λεπτά ενός αγώνα μεταξύ λυκειόπαιδων ήταν αρκετά ώστε να αποκαλυφθούν καταστάσεις οι οποίες αιτιολογούν ένα μέρος των όσων συμβαίνουν στα σχολεία. Καταστάσεις που θα πρέπει να μας ανησυχήσουν πολύ περισσότερο…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr