Η Εφές δεν θα γίνει τελικά η… δεύτερη Γιουγκοπλάστικα, η οποία από το 1989 μέχρι και το 1991 κατέκτησε τρία σερί πρωταθλήματα Ευρώπης.
Η πανάκριβη τουρκική ομάδα, ύστερα από τα δύο συνεχόμενα τρόπαια της Ευρωλίγκας, αποκλείστηκε στην ίδια της την Πόλη, από τη Φενέρ των έξι Ελλήνων: του Δημήτρη Ιτούδη, του Τάιλερ Ντόρσεϊ, του Κώστα Αντετοκούνμπο, του Νικ Καλάθη, του Στέφανου Δέδα και του Κώστα Χατζηχρήστου.
Και δεν αποκλείστηκε στα πλέι οφ. Δεν κατάφερε καν να μπει σ’ αυτά, κάτι που κάνει την αποτυχία ακόμη μεγαλύτερη.
Τι συνέβη, ουσιαστικά, στο σύνολο του Αταμάν και το επιτυχημένο οικοδόμημα των προηγούμενων ετών κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος;
Συνήθως ότι συμβαίνει σε όλες τις ομάδες ανεξαρτήτως μπάτζετ. Υστερα από χρόνια η Εφές προσπάθησε για διάφορους λόγους να ανανεώσει τον κορμό που την κράτησε στην κορυφή. Κι όταν η χημεία διαταράσσεται, τότε ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα.
Το περασμένο καλοκαίρι αποχώρησαν από την ομάδα οι Κρούνοσλαβ Σιμόν, Τζέιμς Άντερσον, Αντριέν Μοερμάν, Κρις Σίνγκλετον, Φίλιπ Πέτρουσεβ. Δεν ήταν τα αστέρια της ομάδας, όμως είχαν συγκεκριμένους ρόλους που τους τηρούσαν ευλαβικά, κλείνοντας κάθε ρωγμή που πήγαινε να δημιουργηθεί όταν οι πρωτοκλασάτοι παίκτες έκαναν «κοιλιά» ή τραυματίζονταν.
Για παράδειγμα, ο Σιμόν ήταν ο παίκτης οικονομία στην περιφέρεια της Εφές. Είχε πείρα, καθαρό μυαλό και σχεδόν πάντα έδεινε λύσεις είτε στην οργάνωση είτε με το αξιόπιστο σουτ του. Ομως έφτασε τα 37 χρόνια…
Ο Μοερμάν πέρα από το πάθος του, δε δίσταζε ποτέ να βάζει τα χέρια του στη φωτιά, να σπρώξει, να «φάει ξύλο», να πάρει ριμπάουντ, να προσφέρει ηρεμία και «ασφάλεια» στο παιχνίδι. Στα 34 του πλέον, η Εφες δεν ήθελε να παρει το ρίσκο της ανανέωσης.
Ετσι, η τουρκική ομάδα, απώλεσε τη σκληράδα και το μεντάλιτι που είχε χτίσει και αυτά σε μια ομάδα, όσα χρήματα κι αν έχει στον κουμπαρά της, δεν «επισκευάζονται» σε λίγους μήνες.
Η Εφές πήρε τον Κλάιμπερν, τον Πολονάρα, τον Εμπαγιέ και τον Ζίζιτς. Πολύ σημαντικές και λαμπερές κινήσεις, που όμως αποδείχθηκε ότι δεν μπήκαν ποτέ στο πνεύμα της ομάδας και του Αταμάν. Ενας ακόμη σούπερ σταρ στην περιφέρεια των Λάρκιν και Μίτσιτς, έφερε μοιραία αλλαγή ισορροπιών, δυσαρέσκεια και μια αργή και μπερδεμένη επιθετική λειτουργία.
Στους φόργουορντ ο Πολονάρα απογοήτευσε, όπως κι ο Εμπαγιέ. Ο Σίνγκλετον επέστρεψε άρον άρον και στους σέντερ, ο Ντάνστον έφτασε αισίως στα 36, ο Πλάις θεωρείται βοηθητική λύση και ο Ζίζιτς, πλέον, βλέπει ΝΒΑ.
Το σημαντικότερο θέμα όμως για τη διοίκηση της Εφές είναι ο Αταμάν, το συμβόλαιο του οποίου λήγει το καλοκαίρι και οπως αποκάλυψε, έχει δεχθεί πρόταση από τον Παναθηναϊκό (και ίσως όχι μόνο από αυτόν). Το καλοκαίρι λήγουν και τα συμβόλαια των Ντάνστον, Μπομπουά, Μπράιαντ και Σίνγκλετον, όχι όμως και των Μίτσιτς (αν και αυτός κοιτάζει προς το ΝΒΑ), Λάρκιν, Κλάιμπερν, Πλάις και Εμπαγιέ.
Η Εφές έχει να διαχειριστεί ίσως το πιο δύσκολο καλοκαίρι των τελευταίων ετών. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν γνωρίζει ποιος θα μείνει και ποιος θα αποχωρήσει, με βασικό γρίφο το μέλλον του Αταμάν.
Η περίπτωση της τουρκικής ομάδας καταδεικνύει πάντως, ότι σε ένα ομαδικό άθλημα με πολύ λεπτές ισορροπίες και ιδιαιτερότητες όπως το μπάσκετ, τα χρήματα δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία. Το μπάσκετ απαιτεί χημεία, δουλειά συγκροτημένη, στοχευμένη και διαρκείας. Η επιτυχία δεν αγοράζεται.
Και στον αντίποδα μπορούμε να δούμε τον Ολυμπιακό. Οχι λόγω της βαθμολογικής θέσης του, αλλά μέσα από το παιχνίδι του, την προσήλωση στον στόχο, την προσαρμογή των παικτών στα «θέλω» του προπονητή, την αρμονική ισορροπία ρόλων και κινήσεων πάνω στο παρκέ.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.grμπ