Κάποτε, ο γιος ενός φίλου, ήρθε προς το μέρος μου για να μου δείξει με καμάρι ότι φορούσε τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας του. Στην πλάτη όμως δεν υπήρχε ούτε όνομα παίκτη, ούτε αριθμός. Οταν ρώτησα τον πιτσιρικά, ποιον παίκτη θα ήθελε να έχει στην πλάτη, έλαβα την απάντηση από τον πατέρα: «Ποτέ παίκτης πάνω στη φανέλα. Διότι αυτά αλλάζουν και τότε η φανέλα πάει στα σκουπίδια…»
Υπήρξαν πολλές μεταγραφές στο παρελθόν από μία ελληνική ομάδα στην άλλη, όμως καμία δεν μπορεί να συγκριθεί με μια μετακίνηση παίκτη από τον έναν «αιώνιο» στον άλλον, κυρίως σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και φυσικά, το 1988, λίγο έλειψε να γίνουμε μάρτυρες της μεγαλύτερης «βόμβας» όλων των εποχών.
Δομάζος και Αντωνιάδης, φόρεσαν τη φανέλα της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού, ύστερα από μυθικές πορείες με τον Παναθηναϊκό. Το ίδιο έπραξε ο τεράστιος Δεληκάρης, ο Σαργκάνης, ο Γαλάκος και πολλοί άλλοι που έβγαλαν τα «ερυθρόλευκα» για τα «πράσινα» και το αντίστροφο με τον Νικοπολίδη και τον Μιχάλη Κωνσταντίνου.
Ομως, αν ο Κοσκωτάς το 1988 κατάφερνε να ντύσει τον Σαραβάκο με τη φανέλα του Ολυμπιακού, θα μιλούσαμε για τη μεγαλύτερη μεταγραφή όλων των εποχών, τη στιγμή που μάλλον δεν υπήρχε οπαδός του «τριφυλλιού» που να μην είχε αφίσα του «μικρού» στο δωμάτιό του.
Και στο μπάσκετ, είδαμε τον Γκάλη να φεύγει απευθείας από τον μεγάλο Αρη και να πηγαίνει στον Παναθηναϊκό, τον Φασούλα να αφήνει τον ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό, τον Πάσπαλι να κάνει το… δρομολόγιο Πειραιάς – Αθήνα και τον Τάρπλεϊ να κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη στο Λιμάνι.
Ομως, η μετακίνηση του Σπανούλη το 2010 από τον μεγάλο Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, στον Ολυμπιακό, έμεινε στην ιστορία.
Οχι μόνον γιατί ο τότε 28χρονος παίκτης πήγε στον «αιώνιο» αντίπαλο, αλλά διότι πάνω του χτίστηκε ένας σπουδαίος Ολυμπιακός που κατέκτησε δύο «back to back» Ευρωλίγκες και συμμετείχε με αξιώσεις σε πολλά φάιναλ 4.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Κώστας Σλούκας, όχι στα 28 του, αλλά στα 33 του, φόρεσε τα «πράσινα», κλείνοντας μια μεγαλειώδη και πολυετή (έστω και με διακοπές) πορεία του στον Ολυμπιακό.
Δεν γνωρίζουμε τι θα πετύχει με τους «πράσινους», όμως όλες οι μετακινήσεις που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια, μικρές ή μεγάλες, έχουν ένα κοινό στοιχείο: την αποδόμηση του παίκτη που αλλάζει φανέλα από το ένα στρατόπεδο και την αποθέωση από το άλλο, όταν και οι δύο πλευρές μερικές ημέρες ή μήνες πριν, συμπεριφέρονταν εκ διαμέτρου αντίθετα.
Social media, διαρροές, non paper, κύκλοι, αλλά και επισήμως ο οπαδικός Τύπος, βάλλουν κατά ριπάς κατά του παίκτη που αποχώρησε, την ώρα που η απέναντι πλευρά τον αποθεώνει με μια ξαφνική και εντυπωσιακή μεταστροφή…
«Σημαίες» αποκαθηλώνονται μέσα σε μια νύχτα, φανέλες «καίγονται» στις φλόγες της προδοσίας και ελάχιστοι είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι ζούμε στην εποχή του επαγγελματικού αθλητισμού κι ότι οι παίκτες δεν είναι οπαδοί. Οτι και οι παίκτες μπορεί να έχουν δίκιο, παράλληλα με τον προπονητή.
Ο Σπανούλης πήρε μια σπάνια απόφαση το 2010. Οχι για τα χρήματα. Ενιωθε ότι έπρεπε να κάνει κάτι άλλο και είχε κάθε δικαίωμα να κινηθεί προς αυτό που θεωρούσε σωστό.
Δεκατρία χρόνια μετά έρχεται ο Σλούκας να πάρει μια ανατρεπτική απόφαση και να θυμήσει στους κραυγάζοντες ότι οι φανέλες είναι για τους οπαδούς κι ότι οι παίκτες δεν είναι αριθμοί. Είναι προσωπικότητες με τα «θέλω» τους, τις σκέψεις τους και την ελευθερία να αποφασίσουν το καλύτερο γι’ αυτούς.
Οι οπαδοί – επίσημοι και… ανεπίσημοι- ας κοιτάξουν το μπροστινό μέρος της φανέλας της αγαπημένης ομάδας τους και ας αφήσουν το πίσω κομμάτι γι’ αυτούς που τη φορούν. Χωρίς ακρότητες και φανατισμό.