Το πρώτο «παράθυρο» των εθνικών ομάδων για την προκριματική φάση του Ευρωμπάσκετ του 2025 έκλεισε και, με την Ευρωλίγκα να βρίσκεται προ της επανέναρξης, αξίζει να σταθούμε σε κάποια σημαντικά σημεία.
Σε αυτή την υπέροχη, μπασκετικά, παρένθεση, παρακολουθήσαμε παίκτες που δεν βρίσκονται σε πρώτο πλάνο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης να βγαίνουν μπροστά μέσω των εθνικών τους, ενώ παράλληλα και ο κόσμος έδειξε ότι διψάει για μπάσκετ μακριά από οπαδισμούς.
Στους δύο αγώνες της Ελλάδας, τόσο στο ΣΕΦ όσο και στην όχι και τόσο μπασκετική Χάγη, είδαμε τις κερκίδες γεμάτες, και μάλιστα με ιδιαίτερο παλμό, ενισχύοντας αυτή την άρρηκτη σχέση του φιλάθλου με την ομάδα της χώρας του, μιας ομάδας που θα χρειαστεί να βγάλει στο προσκήνιο περισσότερους παίκτες, για να μην πέσει θύμα κάποιας έκπληξης.
Ομάδες που θεωρούνται ισχυρές θα δοκιμάσουν τις αντοχές τους και το βάθος τους απέναντι σε άλλες που θέλουν να αποδείξουν ότι έχουν λόγο… ύπαρξης. Η Εθνική Ελλάδος κινδύνεψε απέναντι στην αξιόμαχη Ολλανδία, όμως έβγαλε στο… μέτωπο της μάχης παίκτες που αξίζουν μια τέτοια ευκαιρία, που θα λάβουν παραστάσεις και θα βγουν κερδισμένοι μέσα από μια τέτοια σημαντική εμπειρία.
Ο Βασίλης Σπανούλης, ένας πραγματικός μπασκετάνθρωπος, «πέταξε» στα… βαθιά παίκτες όπως οι Τολιόπουλος, Μωραΐτης, Κουζέλογλου και άλλους (ακόμη και τους πιο… ψημένους Ρογκαβόπουλο, Καλαϊτζάκη, που όμως δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους) και πήρε πράγματα ενόψει συνέχειας.
Ομάδες όπως η Τσεχία, η Λετονία, η Εσθονία και αρκετές άλλες πλην της Ελλάδος βρήκαν την ευκαιρία να χτίσουν οντότητες και σύνολα, με αποτέλεσμα να ανεβάσουν αισθητά το επίπεδό τους, αλλά και αυτό του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Για παράδειγμα, η Λετονία έχει τους περισσότερους παίκτες που αγωνίζονται σε ομάδες BCL (με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται). Η Ισλανδία, το Βέλγιο, η Φινλανδία, η Δανία, η Εσθονία, ομάδες που πριν από το 2017 βρίσκονταν σε μία εντελώς διαφορετική διάσταση, πλέον φωνάζουν πως είναι εδώ.
Στις εθνικές δεν είναι πάντα απαραίτητη η συμμετοχή των πρωτοκλασάτων παικτών της Ευρωλίγκας, αλλά κάποια στοιχεία όπως η τελειοποίηση της ομαδικής ταυτότητας μέσα από ένα νέο σύνολο και η επιπλέον ευκαιρία που κάνει έναν παίκτη καλύτερο.
Είναι η ευκαιρία που δίνεται στις Ομοσπονδίες και στους προπονητές, να δουλεύουν σε κάποια ματς με τους μεγαλύτερους σταρ που διαθέτουν, αλλά και να δίνουν την ευκαιρία σε άλλους παίκτες να κουβαλήσουν το βαρύ φορτίο.
Ο Βασίλης Τολιόπουλος κατέδειξε απέναντι στην Ολλανδία πως μπορεί στα 27 του να αποτελέσει πόλο μιας ομάδας από το πάνω ράφι, να σταθεί στο υψηλότατο επίπεδο. Για να μη γίνει κάποια παρανόηση: Δεν προτείνουμε τον παίκτη του Αρη σε κάποια «μεγάλη» ομάδα. Μπορεί ο ίδιος ο Αρης να χτίσει πάνω στον Τολιόπουλο και να κάνει ένα σημαντικό step up, όπως αρμόζει στην τεράστια ιστορία του.
Η Εθνική μέσα από τα «παράθυρα» κρατά φορτισμένο το οπλοστάσιό της. Ενα «οπλοστάσιο» το οποίο θα προσφέρει λύσεις όταν έρθει η ώρα της τελικής φάσης και θα «υποχρεώσει» τους προπονητές των συλλόγων να κοιτάξουν με άλλο μάτι τον πάγκο τους την επόμενη φορά.