Η εθνική ομάδα πήγε στη Γεωργία φοβισμένη. ∆εν φοβήθηκε την αντίπαλη ομάδα, αλλά την αποτυχία. Την αδέσποτη στενοχώρια που περίμενε πως θα ξεσπάσει πάνω σε παίκτες και προπονητή.
Υπό αυτό το ασήκωτο βάρος, ο Πογιέτ και οι διεθνείς μας παρατάχθηκαν στο εθνικό στάδιο της Τιφλίδας με βασικό στόχο να μη δεχθούν γκολ, να μη συνθλιβούν από τις εντυπώσεις και, στην τελική, να «πέσουν» αξιοπρεπώς στη ρουλέτα των πέναλτι. Αυτό κατέδειξε η εικόνα της Τρίτης.
Και, φυσικά, η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο τον προπονητή και τους παίκτες. Βαρύνει κι όλους εμάς: ΜΜΕ και φιλάθλους. Εμάς που μάθαμε να απαιτούμε το αποτέλεσμα, να μην έχουμε υπομονή παρά μόνον άποψη, να μην κοιταζόμαστε στον καθρέπτη της πραγματικότητας.
Είκοσι χρόνια μετά το έπος του 2004, το ελληνικό ποδόσφαιρο, μέσα από όλες τις παθογένειές του και ύστερα από 7 αλλαγές προπονητών την τελευταία δεκαετία (!), προσπαθεί να βρει τον κορμό που θα σηκώσει μια εθνική ομάδα στα πόδια της, ώστε να γίνει ένα στιβαρό σύνολο με ρόλους και προσωπικότητες που θα κάνουν το κάτι παραπάνω όταν χρειαστεί, που δεν θα φοβηθούν την κατακραυγή της επόμενης μέρας, που θα νιώσουν ασφαλείς.
Αυτός ο αποκλεισμός είναι ένα πολύ καλό μάθημα για το μέλλον. Ενας αποκλεισμός που ίσως φέρει μια μεγάλη επιτυχία. Αρκεί να βγάλουμε όλοι το δάχτυλο από τη σκανδάλη.
Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Ρεχάγκελ ξεκίνησε τη θητεία του με «πεντάρα» από τη Φινλανδία το 2001, ηττήθηκε από ομάδες όπως η Κύπρος, η Ουκρανία και η Πολωνία, ενώ συνετρίβη από την Ολλανδία πριν από το Euro.
Ομως στηρίχθηκε και βρήκε τον δρόμο, όταν σταμάτησε να φοβάται. Η Εθνική δεν χρειάζεται προπονητές, αλλά αλλαγή νοοτροπίας. Απ’ όλους μας…