Λένε, πως τα λεφτά πάνε στα λεφτά. Αλλη μία κουβέντα, που είναι και επίκαιρη, είναι η ανακατανομή του πλούτου. Για την τελευταία, σε κοινωνικό επίπεδο, αν και έχω άποψη, δεν είμαι αρμόδιος για να την εκφράσω.
Ομως, για το πώς έχει καθιερωθεί πλέον στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, σε επίπεδο συλλόγων, να μοιράζονται τα λεφτά, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις το πώς η UEFA έχει οργανώσει το παιχνίδι. Τον πλούσιο τον κάνει πλουσιότερο.
Οπως είδαμε την Τρίτη και την Τετάρτη, ούτε η Αρσεναλ, αλλά ακόμα και αυτή η Μάντσεστερ Σίτι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στις Μπάγερν και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα, ενώ η Παρί Σεν Ζερμέν σάρωσε τη Λεβερκούζεν. Η Ατλέτικο Μαδρίτης αποτέλεσε την εξαίρεση, απέναντι στη Μίλαν.
Φυσικά, έχουμε άλλα τέσσερα παιχνίδια, την επόμενη εβδομάδα, στα οποία μπορεί να έρθει κάποια έκπληξη. Αυτή όμως δεν θα είναι αρκετή για να αλλάξει τα δεδομένα, τα οποία έχουν καθιερωθεί από τους ομίλους. Οπου ακόμη και ένα «στραβοπάτημα» αν κάνει το φαβορί, έχει τη δυνατότητα να το καλύψει.
Πού λοιπόν οδηγεί αυτό το κατεστημένο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Πιστεύω ότι θα φτάσουμε σε μια κλειστή πλέον λίγκα, κάτι ανάλογο όπως γίνεται και στο μπάσκετ, όπου υπάρχουν ομάδες που έχουν συμβόλαιο με την Ευρωλίγκα.
Δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μπορεί να μην υπάρχουν συμβόλαια, αλλά το άνοιγμα της ψαλίδας έχει δώσει σε κάποιες ομάδες το οικονομικό πλεονέκτημα στα πρωταθλήματα των χωρών τους. Εχουν εξασφαλισμένο τον τίτλο του πρωταθλητή, τη συμμετοχή στους ομίλους και τη σίγουρη είσπραξη τουλάχιστον 20 εκατ. ευρώ.
Το όλο σκηνικό μού θυμίζει τον αγώνα που έκανε πριν από χρόνια ο μπακάλης της γειτονιάς να ανταγωνιστεί τα πρωτοεμφανιζόμενα τότε σούπερ μάρκετ. Το αποτέλεσμα γνωστό.
Προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν υπάρχει καμία σκέψη από την UEFA να αλλάξει το σύστημα. Τα λεφτά είναι πολλά και γι’ αυτήν και για τις μεγάλες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ηδη, όμως, τα πρώτα σημάδια της απαξίωσης των εγχώριων πρωταθλημάτων άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ελληνικό.
Ακόμα και στην Ισπανία, οι εξέδρες γεμίζουν μόνο στα παιχνίδια των μεγάλων. Στα υπόλοιπα θυμίζουν… Ελλάδα. Στην Ιταλία τα ίδια. Στη Γερμανία, το φαινόμενο δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισή του. Αν όμως η Μπάγερν εξακολουθήσει να μαζεύει ό,τι κυκλοφορεί στην αγορά, από τα μέσα του πρωταθλήματος, δεν θα αργήσει κι εκεί η αποστροφή του κόσμου.
Η μόνη χώρα που δεν πρόκειται να επηρεαστεί από αυτό το φαινόμενο της επικράτησης της πλουτοκρατίας, θα είναι η Αγγλία. Και αυτό επειδή το δικό τους πρωτάθλημα θα παραμείνει πάντα το κορυφαίο, από την άποψη το πώς βλέπουν και απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο οι Αγγλοι.