Αν σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, τότε ο Ολυμπιακός, ο κόσμος του και περισσότερο το… ταμείο της ΠΑΕ απόλαυσαν μία από τις καλύτερες περιόδους στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου. Από το 1-4 στην πρεμιέρα με την Παρί Σεν Ζερμέν, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», έως και το 3-0 του «Ολντ Τράφορντ», ήταν μια πορεία που ο ισολογισμός της έχει θετικό πρόσημο, σε όλους τους τομείς.
Με πρώτο και καλύτερο το οικονομικό, που αφήνει μια «προίκα» για την επόμενη περίοδο. Που αν σε αυτήν προστεθούν και τα σίγουρα 20 εκατ. ευρώ, που θα μπουν από την επόμενη χρονιά, επιτρέπουν στη διοίκηση να σχεδιάσει με άνεση το ρόστερ της. Αν, φυσικά, θελήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω ή, τουλάχιστον, να δώσει περισσότερα βέλη στη φαρέτρα του Μίτσελ.
Γιατί η πώληση του Μήτρογλου, έστω κι αν δεν θα ήταν αυτός που ήταν πριν από τον τραυματισμό του, και οι απώλειες των Σαβιόλα και Ολαϊτάν αποδυνάμωσαν τη δύναμη κρούσης. Ο Βαλντές δεν πιστεύω πως μπορεί να σταθεί σε υψηλού επιπέδου αγώνες. Αν μάλιστα δεν παραμείνουν Κάμπελ και Εντιγκά, τότε το χέρι θα πρέπει να μπει βαθιά στην τσέπη.
Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός ανέβηκε επίπεδο. Πέρα από τα αποτελέσματα, σε κάθε αγώνα, έπαιξε για να κάνει αυτός το δικό του παιχνίδι. Αλλοτε το κατάφερε, άλλοτε όχι. Σημασία έχει όμως πως προσπάθησε. Και αυτό δείχνει αλλαγή στη νοοτροπία. Ακόμα και στο Μάντσεστερ, απέναντι σε μια ομάδα που, πέρα από την αγωνιστική της κρίση, παραμένει τεράστια δύναμη, δεν κλείστηκε και βγήκε μπροστά.
Η μοιρασμένη κατοχή μπάλας. Η «ηρωοποίηση» του αντίπαλου τερματοφύλακα στην έδρα του δεν είναι γεγονότα που τα συναντάμε συχνά, όταν μια ελληνική ομάδα αγωνίζεται στην Ευρώπη. Μάλλον σπάνια. Φυσικά το 3-0 θα ακούγεται «βαρύ», σε όσους το διαβάζουν στις ιστορικές αναδρομές της διοργάνωσης. Γι’ αυτούς όμως που είδαν το παιχνίδι και θα το θυμούνται, δεν θα είναι παρά ένα αποτέλεσμα που ήρθε λόγω της ανωτερότητας των αντιπάλων και όχι επειδή δεν το πάλεψαν οι παίκτες του Μίτσελ.
Το θέμα πλέον είναι το πώς θα διαχειριστούν στο μεγάλο λιμάνι την ήττα και τον αποκλεισμό. Αν σταθούν σε… αδικία από τον Ολλανδό διαιτητή ή στην τύχη, τότε δεν θα έχουν διδαχθεί τίποτε απολύτως. Αν δουν την πραγματικότητα, τότε τα οφέλη θα είναι ακόμη μεγαλύτερα. Και ποια είναι αυτή;
Πως οι σπουδαίοι και ακριβοί παίκτες κάνουν τις μεγάλες ομάδες. Και τέτοιους πρέπει να αναζητήσει η διοίκηση, σύμφωνα πάντα με τις οικονομικές της δυνατότητες. Να μη σταθεί, πως η εύκολη κατάκτηση του πρωταθλήματος και η έξοδος στο χρυσοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ ικανοποιούν τις απαιτήσεις του κόσμου της. Εχει αποδειχτεί, από την προσέλευση των οπαδών στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ότι δεν τους καλύπτουν πλέον οι εγχώριοι τίτλοι.