Η περίπτωση του Σοφοκλή Σχορτσανίτη, που επιτέθηκε σε οπαδό που τον έβριζε, δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία. Ο Ερίκ Καντονά ήταν ο… πρώτος διδάξας και η «καρατιά» του έχει μείνει αξέχαστη.
Το ζητούμενο είναι, κατά πόσο ένας επαγγελματίας αθλητής, θα πρέπει να συγκρατεί τα νεύρα του και να ανέχεται τις ύβρεις από τους δειλούς, που κρύβονται στο πλήθος. Γιατί είναι σίγουρο πως κανείς από αυτούς δεν θα είχε το θάρρος να βρίσει κατά πρόσωπο.
Χωρίς να επικροτώ τις βίαιες αντιδράσεις των αθλητών, τις δικαιολογώ. Γιατί σε όλα υπάρχει ένα όριο. Κι αυτό πρέπει να το κατανοήσουν και αυτοί που θα τιμωρήσουν τον μπασκετμπολίστα, όπως και κάποιον άλλον που δεν θα συγκρατήσει τα νεύρα του στο μέλλον.
Κι αν υπάρχει η αιτιολογία των τιμωρών, πως ο αθλητής πρέπει να είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς, θα αντιτάξω πως αυτοί που βρίζουν, ακόμα και νεκρούς, πολλές φορές το κάνουν, έχοντας δίπλα τους, τα ανήλικα παιδιά τους! Το έχω δει και ακούσει προσωπικά.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το πιο σωστό θα ήταν, αυτοί που θα τύχει να βρεθούν δίπλα σε τέτοιο υποκείμενο, να το… περιποιηθούν πρώτα αυτοί.
Θα ήταν μια καλή αρχή, για να αρχίσει η εξάλειψη αυτού του λεκτικού οχετού, που μέσω της μετάδοσης των αγώνων, η μπόχα του, φτάνει μέσα στα σπίτια.