Μας χωρίζουν πλέον μερικές ώρες από την έναρξη της μεγαλύτερης γιορτής του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για ένα μήνα τα μάτια όλου του κόσμου, που λατρεύει τη στρογγυλή θεά, θα είναι στραμμένα προς τη Βραζιλία, την χώρα που έχει σαν δεύτερη θρησκεία αυτό το άθλημα.
Δυστυχώς όμως, δεν θα πρέπει να περιμένουμε ένα συναρπαστικό τουρνουά. Ούτε σπουδαίους αγώνες ούτε να ανακαλυφθούν νέα αστέρια της μπάλας. Πιθανόν, κάποιους, οι μάνατζέρ τους να βρουν τρόπους και μέσα για να τους διαφημίσουν. Σίγουρα όμως θα είναι… κομήτες.
Κι αυτό, όχι επειδή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν παίκτες που μπορούν να συγκριθούν με παλαιοτέρων εποχών. Πλέον η ταχύτητα και η δύναμη υπερτερούν της τεχνικής. Κι αυτά, σε συνδυασμό με την εφαρμογή συστημάτων που «σκοτώνουν» το θέαμα, αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στην ανάδειξη παικτών που θα μπορούσαν από μόνοι τους να ήταν μία ομάδα.
Ετσι, θεωρώ πως θα παρακολουθήσουμε αγώνες πολλοί από τους οποίους θα είναι ακόμα και βαρετοί. Ειδικά στην πρώτη φάση, όπου ο… σκοπός θα αγιάζει τα μέσα, οι ενδιαφέρουσες φάσεις στις δύο εστίες θα είναι ελάχιστες. Ειδικά σε παιχνίδια ισοδυνάμων ομάδων, στα οποία «θα φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».
Φαβορί δεν θα πρέπει να χρίσουμε τις ομάδες που διαθέτουν ποδοσφαιριστές και μπορούν να παίξουν θεαματικό ποδόσφαιρο. Αλλά αυτές που έχουν την αντοχή να αντέξουν, έπειτα από μία κοπιαστική περίοδο, σε αγώνες που θα κριθούν στη δύναμη.