Χρειάστηκε ένας «άγγελος», κατά τους Αργεντινούς, ο Ανχελ ντι Μαρία, για να γράψει από τώρα το τέλος της σπουδαίας καριέρας ενός «μεγάλου» των ποδοσφαιρικών πάγκων της Ευρώπης, του μεγάλου Οτμαρ Χίτζφελντ, που αποχαιρέτησε την προπονητική την περασμένη Τρίτη από τον πάγκο της εθνικής Ελβετίας.
Ο 65χρονος Γερμανός είχε ενημερώσει ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας θα ήταν το «κύκνειο άσμα» της 30χρονης καριέρας του στους πάγκους και έτσι η εθνική ομάδα της, ουσιαστικά, δεύτερης πατρίδας του αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό της σπουδαίας καριέρας του, στον αγώνα της φάσης των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Σάο Πάολο.
Και τι άλλο από ακονισμένο μυαλό θα μπορούσε να έχει ένας προπονητής κάνοντας το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» να φαντάζει μια όμορφη και ελκυστική επιλογή· να μετατρέπει έναν μέσο όπως ο Ματίας Ζάμερ σε σπουδαίο αμυντικό στην Μπορούσια Ντόρτμουντ. Ετσι, στα έξι χρόνια που είχε την τεχνική ευθύνη της εθνικής Ελβετίας κατόρθωσε όχι μόνο να παίρνει αποτελέσματα και προκρίσεις με μια ομάδα που υπολείπεται πολύ των κορυφαίων στην Ευρώπη, αλλά και να παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο κατά καιρούς, με την αρμονική προσθήκη πολλών παιδιών μεταναστών στην ομάδα. Η κληρονομιά που αφήνει στην ομάδα με τον λευκό σταυρό είναι σπουδαία. Ο κ. Χίτζφελντ, που δικαίως έφερε το παρατσούκλι «ο στρατηγός», είχε τις εμμονές και τις προτιμήσεις του σε βαθμό εκνευριστικό ορισμένες φορές, όπως άλλωστε κάθε προπονητής που… σέβεται τον εαυτό του. Ωστόσο, φίλοι και «εχθροί» ομολογούν με ένα στόμα ότι ο Γερμανός ήταν σπουδαίος γνώστης του ποδοσφαίρου, που μπορούσε να φτιάξει κάτι εκ του μηδενός.
Ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα που θέλει τους σπουδαίους προπονητές να μην έχουν λάμψει ως παίκτες, ο κ. Χίτζφελντ είχε σημαντική ποδοσφαιρική καριέρα. Κατέκτησε με τη φανέλα της Βασιλείας δύο πρωταθλήματα Ελβετίας κι ένα κύπελλο, ενώ είχε και έξι συμμετοχές με την εθνική της Δυτικής Γερμανίας, πετυχαίνοντας μάλιστα πέντε γκολ. Αγωνίστηκε ακόμη στη Στουτγκάρδη, τη Λουγκάνο και τη Λουκέρνη, ενώ πήρε και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Ελβετία το 1973.
Ως προπονητής σάρωσε τους τίτλους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και είναι ο ένας εκ των πέντε προπονητών που έχουν πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ με δύο διαφορετικούς συλλόγους. Πρώτα κατέκτησε το κύπελλο Ελβετίας με την Ααράου και μετά δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα κι ένα σούπερ καπ Ελβετίας με την Γκρασχόπερς, ώσπου επέστρεψε στη Γερμανία για να αναλάβει την Ντόρτμουντ. Μαζί της κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Γερμανίας, το Τσάμπιονς Λιγκ του 1997 και δύο γερμανικά σούπερ καπ, ενώ στην Μπάγερν στέφθηκε πέντε φορές πρωταθλητής και τρεις κυπελλούχος, προσθέτοντας σε αυτά και το Τσάμπιονς Λιγκ και το Διηπειρωτικό του 2001.
Εχει δύο φορές πάρει τον τίτλο του καλύτερου προπονητή στον κόσμο (τις χρονιές των θριάμβων στο Τσάμπιονς Λιγκ) ενώ έχει ψηφιστεί και ως ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία της Μπάγερν.
Είχε όμως και τις πικρές αποτυχίες του, με κυριότερες την ήττα της Μπάγερν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 1999 με δύο γκολ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις καθυστερήσεις, τον αποκλεισμό της Ελβετίας από τον όμιλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 λόγω λευκής ισοπαλίας με την Ονδούρα και τη μη πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012, καθώς η Ελβετία έμεινε πίσω από το Μαυροβούνιο.
Στη σύγκριση με τους συμπατριώτες προπονητές του ο κ. Χίτζφελντ κατακτά με άνεση τον τίτλο του καλύτερου προπονητή της γενιάς του. Μόνο που Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Ελβετία δεν κατέκτησε (ούτε καν πλησίασε) όπως ο «δικός μας» Οτο Ρεχάγκελ.