Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Γερμανία πήρε επάξια το τρόπαιο. Οπως δίκαια και η Αργεντινή έφτασε να το διεκδικεί μέχρι τα τελευταία λεπτά της παράτασης στον τελικό. Η «στρογγυλή θεά» απένειμε δικαιοσύνη σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ισως θα έπρεπε να… επιτρέψει στην Κολομβία και στο Μεξικό να προχωρήσουν λίγο περισσότερο. Ομως ας μην… κολλάμε σε λεπτομέρειες.
Το… ποδοσφαιρικό δίδαγμα είναι πως η «παραγωγή» παικτών από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής έχει σταματήσει. Και όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι μάνατζερ, μέσω του Τύπου, να πουλήσουν, δεν μπορούν να παρουσιάσουν τα… φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το… πολιτικό είναι ότι δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε τον αθλητισμό με τις ιδεολογικές προτιμήσεις. Αλλο η Μέρκελ κι άλλο ο Λεβ. Γιατί κάπου χάνουμε την αλήθεια. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το πώς η Γερμανία, αφήνοντας πίσω τον εγωισμό που την χαρακτηρίζει σε άλλους τομείς, «μετάγγισε», μέσω Γκουαρντιόλα, ισπανική φινέτσα στο ποδόσφαιρό της.
Η επόμενη μέρα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να είναι αισιόδοξη. Η τεχνική και η φαντασία εξαλείφονται και παίκτες που μπορούν να προσφέρουν στον φίλαθλο κάτι από αυτά «κρεμάνε τα παπούτσια τους».
Αν ανατρέξετε στους ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν στα γήπεδα της Βραζιλίας, θα διαπιστώσετε ότι οι περισσότεροι δεν θα βρεθούν σε αυτά της Ρωσίας το 2018.