Καθώς τα φώτα της σκηνής του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας έχουν σβήσει, ο απολογισμός συνεχίζεται. Και σ’ αυτόν, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης, δεν υπάρχει το «αστέρι» που έκλεψε την παράσταση.
Ηταν ένα τουρνουά «ομάδων» και όχι «ονομάτων». Ακόμα και στην τροπαιούχο Γερμανία, η λάμψη του Γκέτσε αρχίζει και σταματάει στο γκολ του τελικού. Ο Μέσι δεν έγινε… Μαραντόνα. Η Ολλανδία δεν στηρίχτηκε αποκλειστικά στους Ρομπέν ή Φαν Πέρσι. Οσο για τον Ρονάλντο, απλώς… συμμετείχε σε άλλο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Σύνολα, όπως το Μεξικό, η Κολομβία, η Κόστα Ρίκα, μας απασχόλησαν. Κι αυτό αποδεικνύει πως ο «ατομισμός» δεν μπορεί να συναγωνιστεί το «σύστημα». Επομένως, μήπως μπαίνουμε σε μία εποχή μεγάλων προπονητών και όχι παικτών; Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί, καθώς ο νόμος του ποδοσφαίρου λέει ότι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές αναδεικνύουν τους μεγάλους τεχνικούς.
Το σίγουρο είναι πως στα επόμενα χρόνια η Γερμανία πολύ δύσκολα θα χάσει τα πρωτεία. Κι αυτό επειδή δεν είδαμε χώρες που παραδοσιακά διεκδικούν την κορυφή, όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αγγλία και η Ισπανία, να έχουν κάποια δείγματα ότι θα δημιουργήσουν ανταγωνιστική ομάδα, στο εγγύς μέλλον, προς την πρωταθλήτρια κόσμου.