Το 2005, η Κατερίνα Στεφανίδη πέρασε πάνω από τα 4,37 μ., κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ νεανίδων στο άλμα επί κοντώ και σε ηλικία μόλις 15 ετών θεωρήθηκε το μεγαλύτερο ταλέντο του αθλήματος. Χρειάστηκε να περάσουν 10 χρόνια για να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις και, όπως λέει η ίδια, ακόμη δεν έχει φτάσει τα όριά της.
Το ασημένιο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ζυρίχης και η πρωτιά στο πρόσφατο Ντάιαμοντ Λιγκ του Μπέρμιγχαμ μοιάζουν να είναι μόνο η αρχή στην καριέρα της Κατερίνας στην κατηγορία των γυναικών. Η πρωταθλήτρια σπουδάζει στην Αμερική και ο δρόμος της προς τη δόξα δεν είναι στρωμένος με ρόδα. Μπορεί να μην προπονείται, όπως άλλοι συνάδελφοί της στην Ελλάδα, σε στάδια όπου μπαίνει η βροχή, αλλά και στη δική της ζωή οι δυσκολίες είναι πολλές. «Οταν έκανα το πρώτο μου πτυχίο στο Στάνφορντ, τα πράγματα ήταν εύκολα. Τα στάδια ήταν κοντά και πηγαίναμε με το ποδήλατο. Είχαμε πολύ καλές εγκαταστάσεις και αμέριστη βοήθεια. Οταν ξεκίνησα ανώτερες σπουδές σταμάτησα να αγωνίζομαι για το πανεπιστήμιό μου και τα πράγματα άλλαξαν. Για να κάνω προπόνηση έπρεπε να διανύω οδηγώντας μεγάλες αποστάσεις, να προετοιμάζομαι στον δρόμο, στα βουνά ή στην αυλή του σπιτιού του προπονητή μου, να πληρώνω κάθε μήνα τον προπονητή μου όπως και τις φυσικοθεραπείες. Ολο τον χρόνο έκανα προπόνηση σε ανοικτό στάδιο, γιατί δεν υπάρχει κλειστό κ.λπ. Οι συνθήκες πρωταθλητισμού δεν είναι εύκολες στην Αμερική. Ο προπονητής μου, ο Νικ Χάισονγκ, είχε κατακτήσει χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς και, πάλι, έπρεπε να σκαρφαλώνει φράκτες σταδίων για να κάνει προπόνηση. Δεν έχω πολύ καλύτερες συνθήκες από αυτές που προετοιμάζονται οι συναθλητές μου στην Ελλάδα. Μπορεί τα στάδια να στάζουν νερά αλλά, τουλάχιστον, έχουν μία σκεπή που τους προστατεύει από τη βροχή και τον αέρα. Σίγουρα στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν χειροτερεύσει δραματικά σε σχέση με το παρελθόν και κάνουν καλά οι αθλητές και παραπονιούνται, γιατί μόνο έτσι μας ακούνε», δήλωσε στην «Κ» η πρωταθλήτρια.
– Περίγραψέ μας την καθημερινότητά σου στην Αμερική.
– Πηγαίνω στο πανεπιστήμιο στις 08.00. Στις 17.00 θα πάω στο στάδιο, ενώ το βράδυ τελειώνω ό,τι δουλειά μού έχει μείνει. Η λάμψη των μεταλλίων δεν φαίνεται στην καθημερινή μου ζωή. Μου λείπει ο ελεύθερος χρόνος, αλλά προσπαθώ να μη σκέφτομαι τις δυσκολίες και τις θυσίες που κάνω, γιατί ό,τι κάνω είναι επιλογή μου.
– Υπάρχει μοναξιά πίσω από τη λάμψη των μεταλλίων;
– Υπάρχει. Δεν θα έλεγα ότι όλοι σε ξεχνάνε, αλλά σε ένα μετάλλιο όλοι σε θυμούνται. Βέβαια, αυτό είναι λογικό γιατί δεν βρισκόμαστε και στο επίκεντρο του κόσμου. Τώρα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αριθμός των μηνυμάτων που δέχτηκα.
– Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στον ελληνικό αθλητισμό από την εποχή του 2004;
– Σίγουρα τα πράγματα στην Ελλάδα, τώρα, είναι πολύ διαφορετικά για κάποιον που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά όσοι το θέλουν πολύ θα βρουν λύσεις.
– Ποια είναι τα όνειρά σου;
– Θέλω να εξελίσσομαι σε προσωπικό και πνευματικό επίπεδο. Εννοείται ότι θέλω να εξελιχτώ και σε σωματικό – αθλητικό επίπεδο. Ξέρω, επίσης, ότι μπορώ να πηδήξω ακόμη πιο ψηλά. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να συνεχίσω να είμαι χαρούμενη. Αυτό είναι σπουδαιότερο από κάθε επιτυχία.