Για την Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι σενάριο… επιστημονικής φαντασίας. Για τους Αγγλους αποτελεί «πιστεύω» και έκφραση ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Ο Φρανκ Λάμπαρντ, ηγέτης της Τσέλσι επί δεκατρία χρόνια, με 648 συμμετοχές στην ομάδα του Λονδίνου, έμελλε να την ισοφαρίσει στο 85΄ μέσα στο Μάντσεστερ, για λογαριασμό της Σίτι.
Το ότι δεν πανηγύρισε το γκολ δεν αποτελεί είδηση, ακόμα και για τους Ελληνες φανατικούς οπαδούς. Εχει συμβεί και στα γήπεδά μας. Ομως, να τον αποθεώσουν για το γκολ, που στέρησε τη νίκη από την ομάδα τους, οι φίλοι της Τσέλσι, είναι σίγουρα δείγμα το πώς αντιμετωπίζουν οι Αγγλοι το άθλημα.
Σκεφτείτε κάτι ανάλογο στη χώρα μας. Εκτός από τις αποδοκιμασίες κατά την εκφώνηση των συνθέσεων, οι «κατάρες» θα ήταν μύριες στη φάση του γκολ. Αφήστε που ο προπονητής που τον θεώρησε «άχρηστο», στην προκειμένη περίπτωση ο Μουρίνιο, θα άκουγε τα εξ αμάξης και θα χαρακτηριζόταν… άσχετος.
Πιστεύω πως κάτι ανάλογο δεν θα το ζήσουμε ποτέ, στα ελληνικά γήπεδα. Και αυτό, επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που προσφέρει μεν στους πρωταγωνιστές, και στους παράγοντες αν θέλετε, πολλά λεφτά, αλλά για τον θεατή, τον φίλαθλο, τον οπαδό, είναι θέαμα. Πώς όμως να το νιώσει αυτό ο Ελληνας οπαδός, όταν καθημερινά «βομβαρδίζεται» από μίσος και φανατισμό για τον αντίπαλο;
ΥΓ.: Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είχε ζήσει μια ανάλογη στιγμή, όταν πέτυχε γκολ κατά του Παναθηναϊκού, με την εμφάνιση της ΑΕΚ. Μόνο που τότε το σκορ ήταν 3-0, υπέρ των «πρασίνων», και τα πάντα είχαν κριθεί.