Το ερώτημα πλέον για την εθνική ομάδα δεν είναι πού μπορεί να… πατώσει, αλλά αν από εκεί όπου βρίσκεται, υπάρχει επιστροφή. Η ίδια απορία, φυσικά, ισχύει και για τη δομή, γενικά, του ποδοσφαίρου μας.
Επί δεκαετίες ακούω την έκφραση, από θύτες και θύματα, «ήρθε η ώρα της Δικαιοσύνης». Μόνο που αυτή «η ώρα» παραμένει μόνο στα χαρτιά. Στην ουσία, δεν αλλάζει τίποτα ούτε ο κόσμος πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει κάτι. Ετσι, επιλέγει να ακολουθεί τον ισχυρό, ελπίζοντας πως θα μαζέψει τα ψίχουλα που θα του πετάξει. Η αντίσταση για την επικράτηση του δικαίου ανήκει στο παρελθόν.
Οι βολεμένοι, παίκτες, παράγοντες, προπονητές, αλλά και μερίδα του Τύπου, βρίσκουν τον τρόπο να διατηρούν τα κεκτημένα τους. Οι «απ’ έξω» φωνάζουν, αλλά μέχρι εκεί. Οταν έρθει η στιγμή να χτυπήσουν τη γροθιά στο μαχαίρι, προτιμούν να αλείψουν… βούτυρο στο ψωμί τους.
Πιθανότατα, ο ασκός του Αιόλου που άνοιξε με την επίθεση στον Ζωγράφο, αλλά και την αγωνιστική πτώχευση της Εθνικής, να σηκώσει τη σκόνη και να αποκαλυφθεί ό,τι σάπιο υπάρχει στο ποδόσφαιρό μας. Ο κόσμος το θέλει, έστω κι αν η αντίδρασή του είναι παθητική. Ισως είναι μία ευκαιρία, οι κατά περίσταση επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι να έρθουν σε μια μετωπική σύγκρουση. Οχι μόνο σε δηλώσεις, ανακοινώσεις και πρωτοσέλιδα, αλλά στο πεδίο της Δικαιοσύνης. Μπορεί, τότε, να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Πέρασαν δέκα χρόνια από το ευλογημένο 2004. Γιατί να μην ελπίζουμε πάλι σε ένα θαύμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο;