Ως Ελληνες ενθουσιαζόμαστε εύκολα και απογοητευόμαστε ακόμα ευκολότερα. Σχεδόν πάντα μας φταίνε οι άλλοι χωρίς να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, για τα κακά και ανάποδα που βιώνουμε καθημερινά. Για πολλοστή φορά, η βία στα γήπεδα μπαίνει στο στόχαστρο μιας κυβέρνησης, που έχει αναλάβει τις ευθύνες της χώρας μόλις πριν από λίγες εβδομάδες.
Oταν ο υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής, ανακοίνωνε τη διακοπή του επαγγελματικού πρωταθλήματος, δεν έπαιρνε μία «πρωτοφανή» για τα ελληνικά δεδομένα απόφαση. Το είχαν ξανακάνει προκάτοχοί του. Επομένως, ήταν φυσικό να θεωρηθεί πως θα ήταν άλλη μία… τρύπα στο νερό και δεν θα ταρακουνούσε τα λιμνάζοντα νερά του ποδοσφαίρου.
Ομως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και καλό θα είναι, να περιμένουμε πάντα, χωρίς προκατάληψη, να δούμε και τη δεύτερή του. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά σε βάθος χρόνου. Το ζητούμενο είναι αν η κυβέρνηση έχει την πολιτική βούληση να καταπολεμήσει τη βία και την αναξιοκρατία στον επαγγελματικό αθλητισμό, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.
Σίγουρα η κατ’ ιδία επαφή που είχε ο υφυπουργός με τους Μαρινάκη – Αλαφούζο ήταν στα υπέρ του. Η όποια ανακωχή επετεύχθη είναι ένα βήμα για να αποφορτιστεί το «πολεμικό» κλίμα που επικρατούσε. Αρκεί, φυσικά, αυτό το πρώτο βήμα να μη μείνει στις εκατέρωθεν ανακοινώσεις, αλλά να μετουσιωθεί και σε έργα.
Οσο για την απόφασή του να επαναρχίσει η Σούπερ Λίγκα, αλλά κεκλεισμένων των θυρών, θα έπρεπε να δώσει κάποιες εξηγήσεις… Σε ποιο σκοπό αποσκοπεί και τι περιμένει από αυτόν. Γιατί είναι σίγουρο πως, στη συγκεκριμένη περίοδο, ειδικά για τις ομάδες που δίνουν τη μάχη της παραμονής στην κατηγορία, είναι άδικο.
Να θεωρήσω πως ο κ. Κοντονής στέλνει ένα μήνυμα ότι είναι αποφασισμένος να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του και δεν θα υποχωρήσει σε οποιονδήποτε εκβιασμό των παραγόντων; Να συμφωνήσω. Ακόμη, να δεχτώ πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Θα διαφωνήσω όμως πως τιμωρούνται και οι «μικροί», επειδή δεν έκαναν την… επανάστασή τους στους «μεγάλους».
Aν πράγματι ο στόχος της Πολιτείας είναι να βάλει ένα τέλος στο «καρκίνωμα» των επαγγελματικών ομαδικών αθλημάτων, δεν πρέπει να αρκεστεί να αλλάξει τους νόμους που τα διέπουν. Η βία, δυστυχώς, δεν εκδηλώνεται μόνο μέσα στα γήπεδα. Εχει χτυπήσει σε ανύποπτους χώρους και χρόνους. Σε «ραντεβού θανάτου» οργανωμένων οπαδών, σε αεροδρόμια όπου έχουν δαρθεί διαιτητές, ακόμα και σε ενέδρες επειδή οι τελευταίοι είχαν αδικήσει, σύμφωνα με τους θύτες, την ομάδα τους, πριν από… κάποια χρόνια.
Γι’ αυτό θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά: Η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται στους φυσικούς αυτουργούς, αλλά στους ηθικούς. Αυτούς θα πρέπει να στοχεύσει η κυβέρνηση, αν θέλει να καθαρίσει και να κλείσει μια και καλή την πληγή. Ας αρχίσει να τους αναζητεί, από τις δημοσιογραφικές αίθουσες, στα γραφεία αυτών που διαφεντεύουν τον αθλητισμό και να μη διστάσει να φτάσει και μέχρι τα δικαστικά έδρανα, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για τις ποινές…