Οι τέσσερις τελικοί του Κυπέλλου που διεξήχθησαν, σε Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία, δεν ήταν δυνατόν να μην μπουν σε… σύγκριση με τον δικό μας, για το πώς ζουν και απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο οι οπαδοί σ’ αυτές τις χώρες και το πού έχει φτάσει το δικό μας. Σίγουρα, το παιχνίδι Ολυμπιακού – Ξάνθης δεν είχε τα παρατράγουδα προηγουμένων διοργανώσεων. Ομως και μόνο η εικόνα του μισογεμάτου σταδίου του Αμαρουσίου αρκεί να βγάλει, κάθε μη φανατικός υποστηρικτής του αθλήματος, τα μελαγχολικά συμπεράσματά του.
Και δεν αναφέρομαι στην ποιότητα των παιχνιδιών. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στα χρήματα που διαθέτουν οι οκτώ ξένοι φιναλίστ, συγκριτικά με τους δύο δικούς μας, αλλά και στην ατμόσφαιρα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Κατάμεστα τα γήπεδα και στις τέσσερις χώρες. Με φίλους και από τις δύο ομάδες. Χιλιάδες ταξίδεψαν από τις πόλεις τους για να βρεθούν στις εξέδρες. Χωρίς κανένα παρατράγουδο. Με κανέναν απολύτως περιορισμό από την αστυνομία και την πολιτεία. Και στον δικό μας; Ο υφυπουργός Αθλητισμού κόντευε να πάει… ινκόγκνιτο! Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα και πού φτάνει ο πάτος της απαξίωσης; Ερωτήματα που μάλλον δεν μπορούν να απαντηθούν, αφού έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε κάθε… πέρυσι και καλύτερα.
Πλέον, οι βασικές αθλητικές ειδήσεις αφορούν δικαστικές έρευνες, καταθέσεις μαρτύρων για «στημένα» παιχνίδια, πιθανά ποινικά αδικήματα παραγόντων. Οι μεταγραφές, λόγω εποχής, δεν μπορούν να είναι καθημερινά πρωτοσέλιδα, όπως παλαιότερα. Οι θέσεις των αστεριών που έρχονται αντικαταστάθηκαν από ονόματα ανακριτών και εισαγγελέων. Η περίπτωση του Εσιέν, που απέκτησε ο Παναθηναϊκός, αποτέλεσε μία ευχάριστη παρένθεση, που θα κρατήσει μία, άντε δύο εβδομάδες. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τον Ολυμπιακό, αν πάρει ένα μεγάλο όνομα από το εξωτερικό. Μετά θα επιστρέψουμε πάλι στο… αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ.
Και το χειρότερο είναι πως το κράτος ναι μεν δείχνει μια πολιτική βούληση να πατάξει ό,τι σάπιο υπάρχει στον χώρο, αλλά είτε λόγω απειρίας είτε κακών εκτιμήσεων ή άγνοιας, δεν μπορεί όχι να νομοθετήσει, αλλά να εφαρμόσει τους νόμους που υπάρχουν. Και αυτό είναι σίγουρο πως θα το εκμεταλλευτούν όσοι, εδώ και δεκαετίες, ζουν από το κουφάρι του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Ο κόσμος, πλέον, όχι μόνο τους έχει γυρίσει την πλάτη, αλλά ούτε καν πιστεύει πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα, αλλά σε νοοτροπία. Σε αυτήν, που θέλει τον κατά καιρούς ισχυρό οικονομικά παράγοντα να κάνει τα πάντα για να έχει την ομάδα του στην κορυφή. Το ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί άλλος… χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά να βιώσουμε επιτέλους και στην Ελλάδα αυτό που καθιέρωσε το ποδόσφαιρο «βασιλιά» των αθλημάτων. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, πως σε αυτό το σπορ, δικαίωμα στη νίκη έχει και ο μη λεφτάς. Αρκεί να υπάρχει ισονομία, εντός και εκτός γηπέδων.