Η περίοδος που αρχίζει μετά τη λήξη του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, στο ποδόσφαιρο, είναι η πιο… ευχάριστη για τους οπαδούς και τον αθλητικό Τύπο. Οι κερδισμένοι απολαμβάνουν τα κεκτημένα, οι χαμένοι ρίχνουν «μαύρη πέτρα» πίσω τους και προσπαθούν να δουν πού έκαναν λάθη παίκτες, προπονητές και διοικούντες ή πού αδικήθηκαν. Οι δε διοικήσεις των ομάδων αρχίζουν να σχεδιάζουν την επόμενη σεζόν. Κι εδώ ζούμε, επί δεκαετίες, το μοναδικό φαινόμενο που, όπως πολλά τα οποία ξεφεύγουν από τη λογική, είναι ελληνικό.
Ομάδες που κατέκτησαν την κορυφή, να αλλάζουν σχεδόν όλο το ρόστερ, αφού προηγουμένως έχουν απολύσει τον προπονητή που κατέκτησε τους τίτλους. Τη… συνήθεια αυτή μπορεί να την απέκτησε τα τελευταία χρόνια, επί προεδρίας Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Ολυμπιακός, όμως υπήρξαν πολλές άλλες ΠΑΕ που είχαν δείξει τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση. Το να αναλύσει κάποιος το γιατί συμβαίνει αυτό, δεν χρειάζεται να έχει… διδακτορικό στην οργάνωση μιας ομάδας.
Αρκεί να ρίχνει μια ματιά, κάθε χρόνο, στο πόσοι παίκτες είναι υποψήφιοι να έρθουν στον Πειραιά, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, και από φέτος και στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφού η ΑΕΚ επέστρεψε, από τα «αλώνια» στα «σαλόνια». Βλέπετε, υπάρχει τόσο καλός σχεδιασμός στη μεταγραφική τακτική, ώστε να καταγραφούν οι ανάγκες ενός ρόστερ, που πολλές φορές μπορεί να είναι υποψήφιοι και τρεις σέντερ φορ!
Εδώ… κολλάει άψογα η παροιμία «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Αρχίζει η παρέλαση στα πρωτοσέλιδα, των «μεταγραφών του αεροδρομίου». Παρελαύνουν από τα «οκτάστηλα», που λέγαμε κάποτε, ονόματα που ούτε έχουν… ακούσει για τους συλλόγους που τους φέρνουν κι έτσι αποκτά η κάθε διοίκηση το άλλοθι πως και ήθελε, και μπορούσε να πάρει όποιον παικταρά επιθυμούσε, αλλά αυτός αρνήθηκε να έρθει. Και για το κερασάκι στην τούρτα, ρίχνει και την πληροφορία πως δεν δέχτηκε, γιατί είναι… τριτοκοσμικό το πρωτάθλημά μας.
Ετσι δίνεται στον οπαδό η καραμέλα για να γλυκάνει την πίκρα του, είτε επειδή η ομάδα του έμεινε άλλο ένα χρόνο χωρίς τίτλο είτε ακόμη και σ’ αυτόν που έζησε άλλη μία φιέστα αλλά δεν είδε μπάλα, πως του χρόνου θα την… απολαύσει. Πόσα και πόσα χρόνια δεν είμαστε στο ίδιο αυτό έργο θεατές; Ενα έργο που εξυπηρετεί και τον αθλητικό Τύπο, που αυξάνει κάπως την κυκλοφορία του. Στο φινάλε, ποιος φανατικός οπαδός θα θυμάται μετά, πόσους ποδοσφαιριστές, παγκόσμιας κλάσης, του έφεραν στην ομάδα του;
Υπάρχει φυσικά και ο σχετικός αντίλογος σε όλα τα παραπάνω. Δεν έχουν έρθει στο πρωτάθλημά μας «μεγάλα ονόματα»; Τελευταίο παράδειγμα ο Εσιέν στον Παναθηναϊκό, για να μην αναφερθώ και σε άλλα που κατά καιρούς φόρεσαν τη φανέλα ελληνικής ομάδας. Ναι, αγωνίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα αστέρια παγκόσμιας κλάσης, που κόσμησαν με την παρουσία τους το ποδόσφαιρό μας. Ομως πόσα ήταν αυτά; Και για να το προχωρήσω, πόσα προσέφεραν ανάλογα με τον θόρυβο που είχε γίνει όταν αποκτήθηκαν; Αν τα βάλουμε στη ζυγαριά, θα έχει αρνητικό πρόσημο.