Η κατάκτηση του τίτλου στο μπάσκετ από τον Ολυμπιακό και ο οριστικός αποκλεισμός της εθνικής ποδοσφαίρου από την τελική φάση του Εuro ήταν σαν να… διάβαζες βουλωμένο γράμμα. Και οι δύο ομάδες είχαν πάρει τον δρόμο τους, χωρίς επιστροφή. Η πρώτη προς την κορυφή και η δεύτερη προς τον γκρεμό.
Τίποτα στον αθλητισμό δεν είναι τυχαίο. Οι Αγγελόπουλοι επένδυσαν, άλλαξαν προπονητή όταν κατάλαβαν πως η «χημεία» είχε χαθεί στα αποδυτήρια και πανηγύρισαν την Κυριακή το βράδυ την τρίτη νίκη επί του Παναθηναϊκού. Ο ΠΑΟ γνώρισε φέτος την πέμπτη του ήττα από τον «αιώνιο» αντίπαλό του. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ο περιορισμός του μπάτζετ από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και η λανθασμένη επικοινωνιακή πολιτική πως η «πράσινη» ομάδα στο τέλος σηκώνει την κούπα ό,τι κι αν συμβεί αποδείχτηκαν λανθασμένες επιλογές.
Σίγουρα η φανέλα του Παναθηναϊκού είναι «βαριά» και μπορεί να επιστρέψει. Ομως θα χρειαστούν πολλά να αλλάξουν, αγωνιστικά και οργανωτικά. Ο χρόνος είναι αμείλικτος για τους παίκτες, όσο μεγάλοι κι αν είναι. Και το είδαμε αυτό στην απόδοση του Διαμαντίδη.
Οσο για την εθνική ποδοσφαίρου; Οταν όλοι κρύβονταν πίσω από τις αγχωτικές νίκες του… μισού μηδέν, σημείωνα πως δεν υπάρχει μέλλον γι’ αυτήν την ομάδα όσο δεν αξιοποιούνται παίκτες με στόχους και όνειρα για μια διεθνή καριέρα. Ας αποφασίσουν οι αρμόδιοι πως ήρθε η στιγμή να ξεκινήσουν από το μηδέν. Για να μη γράψω από τον… πάτο.