Γνώρισε την τέχνη της πλεύσης με ιστία σε ηλικία 15 ετών και πολύ γρήγορα απέδειξε ότι όταν αγαπάς πραγματικά κάτι, η ηλικία δεν έχει καμιά σημασία. Γρήγορα κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε ιστιοπλόους που είχαν μυηθεί στην ομορφιά του αθλήματος από την παιδική ηλικία και ανέβηκε σε ολυμπιακό βάθρο, όχι σε μία αλλά σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες. Ο λόγος για τον Βαλεντίν Μάνκιν. Τον Ουκρανό ιστιοπλόο που, εκτός από πρωταθλητής, άφησε το στίγμα του στον χώρο και ως προπονητής.
Ο Βαλεντίν Μάνκιν γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1938, στο Κίεβο της Ουκρανίας. Από την οικογένειά του μυήθηκε στον αθλητισμό με πρώτο σπορ το κολύμπι. Αγωνίστηκε στο πρόσθιο (50, 100, 200μ.) μέχρι την ηλικία των 10 ετών. Στη συνέχεια, πέρασε στο πόλο ενώ, παράλληλα, ασχολήθηκε και με τη γυμναστική. Η αποτυχία του στην υδατοσφαίριση έγινε αιτία για να γνωρίσει την ιστιοπλοΐα. «Το σώμα μου δεν θα με βοηθούσε να πρωταγωνιστήσω στην κολύμβηση, π.χ. φοράω παπούτσι 42-43 και θα έπρεπε να φορούσα 45 για να κολυμπήσω γρήγορα. Στο πόλο, εάν είχα δάχτυλα μακρύτερα κατά δύο εκατοστά θα ήμουν ένας επιτυχημένος τερματοφύλακας. Μία ημέρα η πισίνα ήταν κλειστή και παίξαμε στις όχθες του Δνείπερου ποταμού. Χάσαμε 1-15. Παραπατούσα στο ποτάμι απογοητευμένος όταν είδα κάποια παιδιά που επισκεύαζαν ένα σκάφος. Νόμισα ότι ήταν κωπηλάτες. Τους ρώτησα εάν μπορώ να τους βοηθήσω. Μου έδωσαν ένα καμινέτο και άρχισα να καθαρίζω το παλιό χρώμα. Κατάλαβα ότι ήταν ιστιοπλόοι και έμεινα μαζί τους. Ημουν 15 ετών» έχει πει σε συνέντευξη ο Βαλεντίν Μάνκιν.
Ο αθλητής βρήκε στην ιστιοπλοΐα το άθλημα που του ταίριαζε. Πέρασε το καλοκαίρι βοηθώντας σε επισκευές σκαφών και ταξιδεύοντας, ενώ τον χειμώνα μελέτησε τη θεωρία της τέχνης των ιστίων. Την επόμενη χρονιά έγινε μέλος του Dosaaf, του μεγαλύτερου συλλόγου ιστιοπλοΐας. Εκεί γνώρισε τον προπονητή, Σεργκέι Μάσοβιτς. «Παρέμεινε προπονητής μου σε όλη την καριέρα μου. Χάρη σε αυτόν μπήκα σε ένα μεγάλο σπορ», έχει δηλώσει.
Η ενασχόληση του Μάνκιν με αθλήματα από την παιδική του ηλικία και η καλή σωματική κατάσταση τον βοήθησαν και στην ιστιοπλοΐα. Στα 17 κέρδισε τον πρώτο του τίτλο στη ρεγκάτα του Κιέβου. Στα 20 ήρθε τρίτος στο πρωτάθλημα της ΕΣΣΔ και στα 21 υπερίσχυσε στη διαδικασία επιλογής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, στην κατηγορία των Φιν. Δεν ταξίδεψε όμως στην Αιώνια Πόλη καθώς, λόγω της νεαρής του ηλικίας, προτιμήθηκε o μεγαλύτερος και εμπειρότερος αθλητής, Αλεξάντερ Τσούτσελοβ, ο οποίος και ανέβηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου.
Ο Βαλεντίν Μάνκιν την εποχή που πρωταγωνιστούσε στους θαλάσσιους στίβους της ΕΣΣΔ, πρωταγωνιστούσε και στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου απ’ όπου πήρε το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού.
Τα επόμενα χρόνια, ο Ουκρανός αθλητής συνδύασε την καριέρα του ιστιοπλόου με αυτή του πολιτικού μηχανικού. Στις περισσότερες διοργανώσεις της ΕΣΣΔ διακρινόταν αλλά όταν έφτασε η ώρα της επιλογής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 προτιμήθηκε και πάλι άλλος αθλητής.
Οι αμφιβολίες τρύπωσαν στο μυαλό του Βαλεντίν Μάνκιν και φοβήθηκε μήπως δεν ήταν τόσο καλός όσο νόμιζε. Αρχισε να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην εργασία του αλλά η πραγματική αγάπη που ένιωθε για την ιστιοπλοΐα τον ώθησε να διεκδικήσει για τρίτη φορά την πρόκριση σε Ολυμπιακούς. Και αυτή η φορά ήταν η τυχερή. Το όνομα του συμπεριλήφθηκε στην αποστολή για τη διοργάνωση του Μεξικού.
Η δικαίωση των κόπων του
Στο Μεξικό, ο Βαλεντίν Μάνκιν ζύγιζε 90 κιλά. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούσαν έναν άνδρα με αυτό το σωματικό βάρος. Το όνειρό του ήταν η κατάκτηση ενός μεταλλίου και δεν είχε σκοπό να αφήσει μερικά κιλά να μπουν… εμπόδιο.
«Είχε ζέστη και το νερό ήταν ζεστό. Εκανα δύο εβδομάδες σκληρή προπόνηση και όταν άρχισαν οι αγώνες ανέβηκα στη ζυγαριά και αυτή έδειχνε 76. Οι πρώτες ιστιοδρομίες διεξήχθησαν με μέτριους ανέμους αλλά, στη συνέχεια, επικράτησε άπνοια. Εδωσα μεγάλο αγώνα για να κρατήσω την πρώτη θέση. Αυτό το μετάλλιο ήταν το αποτέλεσμα των 15 χρόνων σκληρής δουλειάς», έχει αποκαλύψει σε συνέντευξή του.
Ο Βαλεντίν Μάνκιν μπορεί να προτιμούσε τα ατομικά σκάφη ήταν, όμως, εξίσου καλός και όταν αγωνιζόταν και σε μεγαλύτερα ιστιοπλοϊκά. Για τη διοργάνωση του 1972 έγινε «ζευγάρι» με τον Βιτάλι Ντιάρντιαρα στα Tempest, μία κατηγορία που έμεινε στο ολυμπιακό πρόγραμμα μόνο για τις διοργανώσεις του 1972 και του 1976.
Το ταλέντο του Μάνκιν φάνηκε και εκεί. Μαζί με τον Βιτάλι, ξεχώρισαν από τις πρώτες κούρσες και όταν ολοκληρώθηκε η διοργάνωση βρέθηκαν στην πρώτη θέση του βάθρου. Επόμενος στόχος των δύο ανδρών ήταν να επαναλάβουν τον θρίαμβό τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 (Μόντρεαλ). Ομως, λίγους μήνες πριν από την έναρξη, ο Βιτάλι τραυματίστηκε και ο Βαλεντίν Μάνκιν επέλεξε τον Βλάντισλαβ Ακιμένκο για να πάρει τη θέση του. Βέβαια, ο χρόνος που απέμενε ήταν ελάχιστος και οι δύο άνδρες δεν πρόλαβαν να «δέσουν» όπως ήθελαν και αυτό φάνηκε και κατά τη διάρκεια των ιστιοδρομιών. Πάντως, ο Βαλεντίν Μάνκιν, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, οδήγησε το σκάφος… στη δεύτερη θέση του βάθρου.
«Επλασε» την επόμενη γενιά της ιστιοπλοΐας
Με τρία ολυμπιακά μετάλλια ο Βαλεντίν Μάνκιν θέλησε να κλείσει τη λαμπρή καριέρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980. Η κατηγορία Tempest είχε βγει από το πρόγραμμα και, έτσι, αποφάσισε να τρέξει στα Star.
Με πλήρωμα τον Αλεξάντερ Μουζιτσένκο πραγματοποίησαν μία καλή προετοιμασία και το 1979 πρώτευσαν στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η επόμενη πρόκληση ήταν οι Αγώνες του 1980. Στην πανέμορφη Αγία Πετρούπολη (τότε Λένινγκραντ) είχε στηθεί ο στίβος της ιστιοπλοΐας και εκεί οι Μάνκιν – Μουζιτσένκο, μπροστά στο δικό τους κοινό, ανέβηκαν στην πρώτη θέση του βάθρου.
Το 1986, το ατύχημα του Τσέρνομπιλ δημιούργησε κάποια προβλήματα υγείας στην κόρη του Μάνκιν και έπρεπε να ακολουθήσει μια θεραπεία στο εξωτερικό. Υστερα από τους Αγώνες Καλής Θέλησης στο Σιάτλ, «Sovintersport», ο πατέρας της υπέγραψε συμβόλαιο με τους Ιταλούς για προπονητής. «Με τη σύμβαση αυτή, άρχισα να εκπαιδεύω τους Ιταλούς αθλητές. Και η κόρη μου μπορούσε να έχει θεραπευτική αγωγή σε ιταλικό νοσοκομείο», έχει πει.
Στην Ιταλία, τότε, δεν υπήρχαν πολλοί προπονητές ιστιοπλοΐας. Ο Βαλεντίν Μάνκιν ζούσε στο Λιβόρνο και δημιούργησε το δικό του σύστημα εκπαίδευσης, το οποίο γρήγορα άρχισε να αποδίδει καρπούς. Από τα… χέρια του πέρασαν κορυφαίοι ιστιοπλόοι όπως η Αλεσάντρα Σενσίνι (τέσσερις φορές Ολυμπιονίκης), ο Λούκα Ντεβότι (ασημένιο στα Φιν το 2000) κ.ά. «Πολλοί από τους αθλητές μου έγιναν προπονητές και με ξεπέρασαν. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτούς» είπε σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του.
Στον τελευταίο αγώνα της ζωής του, αυτό με τον καρκίνο, δεν κατάφερε να βγει νικητής. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 και η κόρη του Ιρίνα και ο εγγονός του Ντιμίτρι σκόρπισαν τη στάχτη του πάνω από το Τυρρηνικό Πέλαγος.