Το σημερινό παιχνίδι στο Περιστέρι, όπου ο Ατρόμητος υποδέχεται τον Παναθηναϊκό, ξεχωρίζει από το πρόγραμμα της 10ης αγωνιστικής του Σούπερ Λίγκας. Οι δύο ομάδες αναζητούν την εμφάνιση αλλά και το αποτέλεσμα, ώστε να «διασκεδάσουν» τις τελευταίες βαθμολογικές απώλειες και να μπορέσουν να μπουν στον δρόμο της ανάκαμψης.
Το δεύτερο κοινό σημείο αναφοράς των αντιπάλων είναι οι αλλαγές στην τεχνική τους ηγεσία. Στον πάγκο του γηπεδούχου θα είναι ο Τραϊανός Δέλλας, που αποτέλεσε παρελθόν για την ΑΕΚ, έπειτα από την ήττα από τον Ολυμπιακό, ενώ σε αυτόν του φιλοξενουμένου θα καθίσει ο βοηθός, έως την προηγούμενη Κυριακή, του Γιάννη Αναστασίου, ο Στιβ Ρούτερ.
Είναι λογικό, όπως σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο, οι αλλαγές να προκαλούν αισιοδοξία, πως κάτι θα διαφοροποιηθεί προς το καλύτερο. Κάτι ανάλογο προσδοκούν και οι φίλοι των δύο ομάδων. Φυσικά, όλοι γνωρίζουν ότι ουδείς, ακόμη και ο πιο καλός προπονητής, διαθέτει το… μαγικό ραβδί, προκειμένου να εξαλείψει τα στραβά και ανάποδα και να κάνει το «θαύμα» του. Απλά, υπάρχει η προσδοκία πως το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρελθόν και το παρόν. Και με το σκεπτικό αυτό, οι διοικήσεις των δύο ΠΑΕ αποφάσισαν τις αλλαγές προπονητών.
Γιατί ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως ο Μιχάλης Γρηγορίου και ο Γιάννης Αναστασίου απέτυχαν στο έργο τους. Θα μπορούσε να τους καταλογίσει κάποιος, και δεν θα είχε άδικο, πως φέρουν μερίδιο ευθύνης για την απόδοση και την πορεία των ομάδων τους. Σίγουρα όμως δεν είναι οι μοναδικοί που έκαναν λάθη.
Γι’ αυτό, εξάλλου, είναι κοινότοπο, στις ανακοινώσεις που γίνονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να υπάρχουν οι ευχαριστίες εκατέρωθεν και οι ευχές για το μέλλον. Οσο κι αν αυτές θεωρούνται τυπικού χαρακτήρα, δεν «χρυσώνουν μόνο το χάπι», αλλά κρύβουν και αλήθειες. Γιατί δεν είναι δυνατόν, μέχρι πριν από μήνες και οι τρεις, για να συμπεριλάβω και τον Δέλλα, να θεωρούνταν ικανότατοι και ξαφνικά να χαρακτηριστούν αποτυχημένοι.
Βέβαια, το φαινόμενο «αλλάζω προπονητή όταν η ομάδα χάνει τους στόχους της» δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι η λύση την οποία εφαρμόζουν σχεδόν όλες οι διοικήσεις παγκοσμίως, όχι μόνο για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις των οπαδών, αλλά επειδή κι αυτές ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Θεωρώ πως οι Τραϊανός Δέλλας και ο Γιάννης Αναστασίου –εξαιρώ τον Μιχάλη Γρηγορίου, επειδή δεν ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα στον πάγκο του Ατρόμητου– έκαναν τον κύκλο τους. Και μάλιστα πρόσφεραν πολλά, σε χαλεπούς καιρούς για τις δύο ομάδες.
Το ζητούμενο είναι, αν οι αντικαταστάτες τους θα έχουν την πίστωση χρόνου που είχε δοθεί στους προκατόχους τους. Οχι μόνον επειδή το δικαιούνται, αλλά και γιατί αναλαμβάνουν ένα σύνολο παικτών το οποίο δεν ήταν δική τους επιλογή, αλλά και διότι βρισκόμαστε στη διάρκεια του πρωταθλήματος και δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος, αλλά ούτε και η… πολυτέλεια για δοκιμές και ριζικές αλλαγές σε πρόσωπα και τακτικές.