Η δεύτερη «δοκιμασία» της Εθνικής ποδοσφαίρου υπό την καθοδήγηση του Μίκαελ Σκίμπε, σήμερα στην Τουρκία, είναι σαφώς δυσκολότερη από την πρώτη της Παρασκευής στο Λουξεμβούργο. Και είναι σίγουρο πως ο Γερμανός προπονητής δεν θα ήθελε μία βαριά ήττα που θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο αυτή την ομάδα.
Τι μπορεί όμως να αλλάξει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Σχεδόν τίποτα. Αλλά κι αν ακόμα είχε το… μαγικό ραβδί, τι πιθανότητες είχε για να πετύχει την ανάκαμψη; Ελάχιστες έως… μηδενικές. Και ο λόγος δεν έγκειται στο αν είναι καλός στη δουλειά του, αλλά στο τι υλικό διαθέτει.
Και δεν αναφέρομαι στις δυνατότητες των παικτών που έχει επιλέξει, αλλά κατά πόσον αυτοί μπορούν ή θέλουν να προσφέρουν στην ομάδα. Επομένως θα πρέπει να αποφασίσει αν θα στηριχθεί στον κορμό όσων έχουν οδηγήσει σ’ αυτό το σημείο την Εθνική ή θα τολμήσει τη ριζική της ανανέωση.
Αν η απόφασή του είναι αυτή, γεννάται το ερώτημα αν υπάρχουν παίκτες που θα αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες. Διότι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, αν ρίξουμε μια ματιά στις ενδεκάδες των ομάδων που πρωταγωνιστούν στο πρωτάθλημα, η πλειοψηφία των βασικών τους είναι ξένοι.
Επομένως τα… κουκιά είναι μετρημένα και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια, διορατικότητα και πολύ περισσότερη υπομονή και επιμονή ώστε να δημιουργηθεί ένα συγκρότημα που θα στέκεται με αξιοπρέπεια. Κάτι που με τις παρούσες συνθήκες φαντάζει ακατόρθωτο.