Οσο κι αν ανατρέξει κάποιος στην ιστορία των εθνικών πρωταθλημάτων άλλων χωρών, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα, δεν πρόκειται να βρει τόσες δικαστικές υποθέσεις.
Οχι πως δεν έχουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα παρατράγουδά τους, σε αγωνιστικό ή διοικητικό επίπεδο. Παντού υπάρχει η εύνοια, κατά καιρούς, ορισμένων ομάδων ή παραγόντων. Ομως, όταν προκύψουν στοιχεία εις βάρος κάποιων, η Δικαιοσύνη… τρέχει και ξεκαθαρίζει τις καταστάσεις, χωρίς να αφήσει να αιωρούνται εσαεί. Πρόσφατα τα παραδείγματα με τους Μπλάτερ και Πλατινί.
Διότι όσο τα δικαστήρια δεν ξεκαθαρίζουν τις υποθέσεις, αυτές δημιουργούν ένα απόστημα, το οποίο αργά αλλά σταθερά τρώει τα σωθικά του αθλήματος, των παραγόντων, των αθλητών και όσων εμπλέκονται σε αυτές. Αποτέλεσμα, πολλές φορές οι κατηγορούμενοι να εμφανίζονται σαν αθώοι ή το αντίστροφο, όταν αθώοι καταδικάζονται στις συνειδήσεις των φιλάθλων.
Θα πείτε, όλα αυτά γνωστά και ειπωμένα άπειρες φορές. Επειδή όμως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, πιστεύω πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τον ελληνικό αθλητισμό. Οσοι ανιδιοτελώς ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν, να τα λέμε και να τα ξαναλέμε. Αν δεν τελεσιδικήσουν, από όλες τις βαθμίδες της Δικαιοσύνης, οι εκκρεμείς υποθέσεις, θετικά ή αρνητικά για τους εμπλεκομένους, δεν μπορεί να μπει το νερό στο αυλάκι. Φυσικά, αυτό δεν θα αποτελέσει και το… θέσφατο που θα λύσει όλα τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί εδώ και δεκαετίες.
Θα αποτελέσει, όμως, το εφαλτήριο, από το οποίο θα μπορέσει να αρχίσει μια ειλικρινής συζήτηση μεταξύ των παραγόντων. Που και αυτοί με τη σειρά τους θα πρέπει να αποδείξουν πως δεν επιθυμούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, αλλά μέσω συνεργασίας, να προσπαθήσουν να σώσουν τις επιχειρήσεις τους και να βγουν από το οικονομικό αδιέξοδο, στο οποίο οδηγούνται, ακόμη και αυτές που τώρα δεν έχουν πρόβλημα.
Διότι, πλέον, είναι πασιφανές πως ο κόσμος βρίσκεται σε παραζάλη, χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι ο αθώος και ποιος ο ένοχος. Ή, αν θέλετε, έφτασε στο σημείο να πιστεύει πως όλοι είναι ένοχοι. Το βιώσαμε αυτό και το βιώνουμε ακόμη για τους πολιτικούς, τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού λαού δεν τους εμπιστεύεται. Είτε λόγω των οικονομικών σκανδάλων στα οποία ορισμένοι καταδικάστηκαν είτε για τα όσα, προεκλογικά, τάζουν αλλά μετ’ εκλογικά εφαρμόζουν τα εντελώς αντίθετα.
Επομένως πρωτίστως είναι απαραίτητο να διαλυθεί η ομίχλη που έχει σκεπάσει, ειδικά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, για να μπορέσει επιτέλους ο κόσμος να δει ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Αλλά και το ποιοι έχουν τις δυνατότητες, οικονομικές και διοικητικές, όχι από παρακαμπτήριες οδούς, αλλά από τη λεωφόρο, να οδηγήσουν το άθλημα από την απαξίωση στην εκτίμηση. Οσο παραμένουμε σ’ αυτήν τη θολούρα, θα καλλιεργείται από τους ειδήμονες του είδους –μεταξύ αυτών και μερίδα του Τύπου– η βία, μέρος της οποίας τη βιώσαμε πάλι προσφάτως.